Dicir que as abellas e os demais insectos, os paxaros e as aves, e unha rama que non termina, están a piques de desaparecer, está de moda. Sabemos que son imprescindibles para a nosa supervivencia: para producir froitos e sementes para polinizar, manter o equilibrio dos ecosistemas e evitar pragas, etc. Tamén sabemos que nós estamos a fomentar este ecocidio, cada vez máis evidente. A nosa conduta (pesticidas, polución...) vainos a matar a nós mesmos. O compoñente da nosa personalidade é o asasino e o suicida.

Poñamos unha barreira a ese carácter, a esa forma de actuar. Esta é unha boa solución. Valo as túas series. Outrora todas as plantacións foran cercadas na beira, na fronteira. A barreira era o límite. Para realizar o cerramento empregábanse ramas de árbores e arbustos que formaban parte do valo, formando sebes. Co Laharra (Rubus fruticosus) facíase con el un valo de zarzas, unha reixa ou un aramado. Valo (cultura?) obxectivo (cultural?) Aínda que a principal é a de trazar o límite e o cerramento, o máis importante da súa natureza é a súa constitución de moitas plantas: árbores, arbustos, zarzas, herbas, trepadores, parásitos, etc. Esta especial plantación mantén unha gran cantidade de animais e outras criaturas. Pódese dicir que todos eles forman un ecosistema. Necesítanse uns a outros, conservando unha terra viva e ecolóxica, unha contorna próspera e unha rica biodiversidade.

As barreiras agrícolas, é dicir, as barreiras culturais, están a desaparecer, ademais da primeira. Din que en Francia se perdeu preto dun millón e medio de quilómetros de valo vexetal desde 1950.

A revista Ecology Letters publicou o resultado dunha investigación xigantesca que tivo lugar en toda Europa. No mesmo recolléronse 49 traballos que recollen as investigacións dos 1515 paisaxes realizadas con anterioridade. Entre os autores atópase, por exemplo, o CSIC, o organismo público máis grande de España dedicado á investigación, fóra de toda sospeita. Din francamente: “A agricultura intensiva que desfai as barreiras e iguala as terras reduce drasticamente a biodiversidade, tanto en animais como en plantas. Nas zonas con maior densidade de fronteiras constátase que a abundancia de artrópodos polinizadores e controladores naturais de pragas creceu un 70% e un 44%, respectivamente. Tamén habemos visto que a produción creceu co aumento da densidade de barreiras fronteirizas nas paisaxes con cultivos de máis do 50%”. Segundo Mario Díaz, investigador do Museo Nacional de Ciencias da Natureza de España no que participou: “Esta síntese confirma que a promoción da diversidade nos ecosistemas, ademais de mellorar a biodiversidade, incrementa a produción agrícola e faia máis sostible”.

Quen di que aquí quere promover a agricultura, coidar o medio ambiente e mellorar a calidade de vida de todos nós sabe o que ten que facer: reavivar as barreiras vexetais e fomentalas. Un verdadeiro impulso, é dicir, pór máis diñeiro público e máis terratenientes!