Unha sorpresa? Nin moito menos: hai tempo que viña aos Estados Unidos unha tendencia constante á alza do número de estudantes indios que ían realizar estudos universitarios. E desde que en 2020 alcanzou o cume, o número dos seus membros chineses había comezado a descender: Cen mil menos que no curso 19/20 durante o curso 23/24.

Con todo, antes de ir máis lonxe, estas cifras merecen unha pequena reflexión. Por unha banda, pola contía cuantitativa. Máis de medio millón de estudantes que se reúnen entre dous xigantescos países porque a súa achega económica e de talento para o sistema universitario de Estados Unidos non é unha tose de cabra. E porque, ampliando o punto de vista, a preponderancia dos países do Leste de Asia, en xeral, e, máis concretamente, en proporción á súa poboación, tamén expresa algo.

Cualitativamente, por outra banda, estaría suficientemente claro que, aínda que só sexa pola acumulación de coñecementos individuais directos, as sociedades deses países asiáticos deben ter un coñecemento bastante amplo e axustado de Estados Unidos. Pola contra, o número de estadounidenses que van estudar alí, que nunca foron grandes, está agora en niveis ridículos, sobre todo no caso de China.

O descenso de estudantes chineses que acoden ás universidades norteamericanas ten que ver, por suposto, coas persecucións e ataques que sufriron en Estados Unidos as persoas con forma asiática en xeral e os chineses en particular. E parece que, en lugar de corrixir esa tendencia, acentuarase co segundo mandato de Trump, que está a piques de empezar. Ademais, non parece que lles importen moito as perdas... excepto as universidades que aprecian intensamente as achegas destes estudantes, tanto económicas como de talento. Os membros de Europa son, de maneira inmediata, os beneficiarios deste despropósito, como xa se ve.

Pero quizá haxa un vencedor máis grande que non sexa tan evidente: Réxime chinés. Bastante anterior a el (s. XIX). A pesar de que nos últimos anos o mando chinés ha posto en marcha unha auténtica operación de Estado no estranxeiro, en universidades e centros de investigación punteiros, para “atraer á casa o talento chinés” que está a traballar. Con eles, por suposto, para elevarnos ao máis alto nivel das súas universidades e laboratorios.

E, por goteo, esta operación está a ter éxito. O alumnado virá a continuación.

Sobre todo, se alguén decide que convén impor aranceis ao talento.