Rimos, si. Somos amantes da natureza, amamos o medio ambiente, pero obrigaremos ás nosas fillas a vivir nun mundo que afogue os lixos, que non teña rendijas para respirar, e que teña unha sede insaciable coa auga que lles deixemos durante toda a vida. Nós morreremos ás nosas fillas. Non temos máis que mirar o que facemos. Un exemplo.

Bolsas tipo luartoki. Cada vez usarás máis bolsas que sexan aptas para lucir ou compostables. O uso desta bolsa tamén dá un punto de alegría… “Non utilizo ese material que é o principal devastador do mundo dos meus soños”. Es o heroe que mata a cascuda. “Estoutro é un material suave, brando, doce, sinxelo e de boa parte, que coida o medio ambiente”. Si, e cantas máis bolsas uses, coidas máis…

Se está investigando moito sobre estas bolsas. Unha vez que os investigadores do CSIC español han dirixido e publicado recentemente na revista Journal of Hazardous Materials, pon no lugar estas bolsas de luartoquia. Dise que os contaminantes son grandes, tanto polos indicios dos compoñentes tóxicos ocultos que se utilizan no seu proceso de xeración, que están perfectamente patentados e que non poden ser publicados, como polos trocitos de residuos que van xerando a medida que se eliminan.

Na actualidade existe unha gran variedade de bolsos para lucir, fabricados con millo, pataca, fibras, etc., pero é necesario coñecer a súa traxectoria. Dise que nos lucernarios da casa non se desfán correctamente, só se eliminan no trinchado industrial. O remedio non é tan difícil: bolsos no tacto, non tan reutilizables ou de papel…

Pensemos na nosa filla que, como dicía o seu amigo Antton de Getaria, “este é o fin do mundo”, estabamos a traballar na repatriación dos bíblicos criados no resto da tarde. Do mundo metido nunha bolsa.