Na terceira xornada do Festival de Cine de San Sebastián, Yeohaengjaui Pilyo (As necesidades dun pasaxeiro) foi a longametraxe do director seular Hong Sang-soo o que inaugurou a xornada. O oso de prata do Gran Premio do Xurado da Berlinale foi o gañador deste ano da sección perlas, polo que parecía unha boa selección aos meus ollos. Con todo, o prexuízo foi erróneo, como sucede ás veces.

Na historia de Seúl coñeceremos a unha muller que se chama Iris (Isabelle Huppert). Ao comezo da película está a dar unha clase de francés, de forma totalmente non ortodoxa. Darémonos conta de que non sabemos nada de Iris, pero desde o principio mostrará comportamentos estraños; non de forma moi evidente, pero cada vez verase máis claro que se trata dunha persoa especial. A medida que a trama avanza, o seu carácter irase desvelando nas conversacións que manterá cos novos personaxes, pero nunca do todo. Ao final, a idea principal da obra verase reflectida nunha longa escena.

A película é moi lenta. Sen dúbida, esa era a intención do director: as cámaras estáticas e os planos longos sen cortes expresábano con claridade. A intención, con todo, fíxoseme moi pesada unha hora e media, e non conseguín mergullarme nesa monotonía da película. As conversacións entre os personaxes estaban escritas para darnos un aspecto moi natural, adoptando a forma das conversacións cotiás. Creo que as interpretacións dos actores tamén ían por ese camiño, e aínda que ás veces conseguiron crear esa sensación, o director fixo unha aposta moi perigosa, e eu polo menos perdinme.

A sensación que tiven ao final da película é que non sei si non fun capaz de ler entre liñas, ou non comprendín as convencións de Corea do Sur por diferenzas culturais, pero esta película non era para min, pareceume lenta e aburrida.

Como sentirse incómodo na butaca branda de cine

Despois de tomar un café cos meus amigos e falar da película da mañá, vin pola tarde -noite a longametraxe Simón da Montaña, na décima sala do cine Príncipe. Nunca estiven nesa sala e as butacas parecéronme moi cómodas nos minutos previos á pantalla. Despois comezou a película dirixida por Federico Luís, e coma se a butaca se volveu de pedra, até o final non puiden atopar a postura axeitada para sentarme.

Simón é un mozo de 21 anos que na primeira escena verémoslle subir un montículo cun grupo de mozos. A actividade que debería ser tranquila convértese rapidamente en anárquica: de súpeto levántase unha tormenta de area, e os mozos non saben a que aterse ou que facer. O grupo está formado por persoas con necesidades especiais que perderon o monitor e o caos da situación non se vai a relaxar ata que se acabe a escena e sáibase que todo se arranxa. Pero xa se plantou a semente do malestar no espectador, case sen darse conta.

Máis adiante, a película seguirá o mesmo camiño, mostrando a vida destes e outros mozos, a modo de coming-of-age. Ao principio non entenderemos moi ben a actitude de Simon, veremos que a súa nai non entende o carácter que mostra cando está cos seus amigos. Non podo entrar en máis detalles sen contar a historia, pero o espectador darase conta de que algo non está ben. Non sabemos o que pensan del os seus amigos ou compañeiros e a medida que avancemos no guión, empezamos a comprender as verdadeiras intencións e comportamentos.

Pareceume unha película estraña, incómoda. Debo dicir que me gustou, pero non sei moi ben por que. Necesitaría un pouco de tempo para meditar o que vin, porque me deixou un corpo estraño. Estou seguro de que durante un bo intre terei a Simón da Montaña dando voltas na cabeza.