As folgas masivas de 1995 agacharon ao Goberno e conseguiu que a lei de modificación do plan de retratos fose rexeitada; a folga de 2006 tamén conseguiu rexeitar a proposición de lei que precarizaba os primeiros contratos laborais. Pero o movemento de 2010 non conseguiu que a idade de retreta pasase de 60 a 62 anos; o movemento de 2016 non logrou que a reforma laboral neoliberal atrásese. Jaka Estes, a pesar da gran forza do movemento, só conseguiu aprazar a aplicación da lei. Todos estes movementos moveron por centos, miles e millóns de persoas, unhas preto das cifras actuais, outras utilizando outras fortalezas.

De feito, en comparación coa gran beligerancia utilizada por Jaka Horiek, o movemento de folga actual é radicalmente distinto. Todos os grandes sindicatos uníronse para apoiar a folga, e nese sentido organizaron mobilizacións moi importantes –dous terzos da poboación está en contra da reforma–. Pero isto pode ser un punto forte, como un punto débil. Porque, si quérese facer todos xuntos, ten que ser unha folga a gusto de todos os sindicatos, e nese sentido a folga foi moi dirixida e á vez limitada.

Á marxe dos sindicatos, outras organizacións, axentes, partidos, persoas, etc. non atoparon sitio á beira de todos os grandes sindicatos. Así mesmo, a folga caeu sobre determinados sectores que teñen un gran costume de facelo –enerxía, recollida de residuos, profesorado, refinarías, transporte, entre outros–, pero a inmensa maioría da sociedade non o está facendo, está a participar en manifestacións.

Por tanto, o movemento baseouse na folga duns poucos sectores e nas amplas e pacíficas manifestacións da sobremesa. Na onda de folga que tivo lugar en 2010, a cantidade de manifestantes foi a arma dos sindicatos contra o goberno, e así o demostrou a loita relacional entre o goberno e os sindicatos. Cada un atribuíu ao outro a redución ou esaxeración das cantidades de manifestantes que saíron á rúa en función dos seus intereses. Así, a extensión da folga está a ser limitada, e coas demostracións de forza das manifestacións os sindicatos demostraron que teñen números, pero a opinión pública pacífica baseada en cifras non agachou ao goberno.

Conscientes diso, os propios sindicatos decidiron incrementar a súa aposta o 7 de marzo, substituíndo as folgas puntuais semanais polas indefinidas e bloqueando o país ademais das manifestacións. Pero a aposta creceu na dinámica anterior, os sectores mencionados están en folga indefinida e, á marxe dos bloqueos que se abriron aquí e alá, moitos deles en espazos estratéxicos, polo que non se ve o seu impacto, a economía segue en marcha. Así se pode entender que ese día, o maior día de folga que se produciu até agora, todos os comercios prácticos de Tolosa estean abertos e en funcionamento, coma se nada pasase.

En consecuencia, a masividad das manifestacións foi a forza da actual folga, dinámica que, de momento, non logrou romper e sentar a estratexia de negación do goberno. En lugar dos 62 anos, si non queren acabar coa xubilación con 64, que non é broma, que é un traballo máis de dous anos, os traballadores do Estado francés terán que engadir algo máis ás mobilizacións masivas nos próximos días.