En Vitoria-Gasteiz a problemática da vivenda sacode con forza, afectando de maneira crúa aos estratos máis proletarizados da clase traballadora. A vivenda é unha mercadoría que reclama unha porcentaxe elevada dos nosos ingresos e que, por tanto, vese directamente afectada pola falta de soldos e a desvalorización dos mesmos. Estamos condenados a vender a nosa forza de traballo para conseguir esta mercadoría. Entendemos a problemática da vivenda como un problema parcial do conxunto da sociedade capitalista. Por iso, organizar unha rede eficaz de autodefensa é imprescindible unha folla de ruta revolucionaria.

A necesidade dunha asemblea aberta é clara, para que a xente se sume ao sindicato e déase a solidariedade de forma directa, colectivizando os problemas individuais. Alí xuntámonos militantes do sindicato, xente disposta a facer achegas sinxelas, sen experiencia política, atraídos pola necesidade. Ao organizarnos, buscamos acumular de maneira coordinado coñecemento e capacidades para mellorar obxectivamente as condicións materiais de vida do proletariado. Para iso contamos cun segundo órgano: Coordinadora Política. A súa función é garantir a análise interna e externo do Sindicato e coordinar os equipos de traballo. Dividíndonos en grupos de traballo, queremos asegurar a eficacia: desenvolver o coñecemento técnico e xurídico para os auzolanes, xestionar a caixa de resistencia, etc.

A militancia debe ser politicamente consciente. Para ser críticos co contexto no que vivimos, é imprescindible entender as categorías marxistas básicas. Tamén é necesario coñecer a forma de organización do Sindicato de Vivenda e entender as causas do seu desenvolvemento, para entender a súa relación coa estratexia e a táctica. A Escola de Expropiados permite que os militantes interioricen os elementos teóricos necesarios para desenvolver a conciencia de clase.

Con todo, cando falamos de formación referímonos a algo máis complexo. Non é unha organización coherente das ideas que só se dan a nivel teórico como consecuencia dun exercicio mental: está en contacto coa práctica. Non se pode desenvolver a teoría sen experiencia e a práctica sempre corre o risco de perderse no camiño se non se critica unha e outra vez o seu rumbo. Por iso a cultura da crítica e a autocrítica é un elemento importante no contido político do Sindicato. Entendemos que cada militante debe ter unha perspectiva crítica con todos os pasos que damos colectivamente: a capacidade de entender cada paso, de atopar erros e de desenvolver propostas.

Parécenos moi importante desenvolver e profundar mecanismos concretos de crítica interna para que a relación entre o colectivo e o individuo sexa cada vez máis forte. Entendemos que ten que ser unha militancia disciplinada para abrir o camiño e conseguir os obxectivos. Para superar o activismo e chegar a un compromiso é imprescindible desmontar o carácter de calquera militante. Facendo fronte aos caracteres individualistas, egoístas e opresores que constrúe o capitalismo e construíndo os suxeitos revolucionarios que necesita a sociedade sen clases.

** Este poema forma parte do número 251 do monográfico Larrun, Modelos de militancia recentes en escenarios descoñecidos.