MILITANCIA

Movemento "26 de Marzo"

aos meus amigos

Hai apenas dous anos xuntámonos

facer algo

aínda que sexa pouco

a favor da patria doméstica

o enfermo estaba tan amolado

ao principio sentiamos unha morna culpa

unha especie de febre húmida que anuncia o arrefriado

porque, naturalmente, cada cal reivindicaba a súa teoría da pena

malentendido comunitario dalgunha maneira

poucas persoas por natureza arrincaran o seu cólera ou a súa nostalxia da vaina da espada

e o futuro mantiña as catástrofes detrás dos seus nubrados biombos

os salarios eran baixos, pero as previsións eran enormes

con todo, os almaceneros e os modistos xa eran tan estúpidos naquela época que non tiñan como garantía

aprobación de anuncios

nas crises agres e nas peores, como ocorre sempre

as ausencias dos ocupantes

é dicir, por indiferenza ante a indiferenza.

cheas de conciencia e barracóns

e, en consecuencia, moitos non tiñan con que matar a fame

e limitábanse a torturar a fame

Que contenta empezamos hai dous anos!

para saber o pouco que eramos

e asumindo unanimemente a desorde do mundo e da vida

e xuraba pola Biblia ou máis ben polo regulamento provisional

nunca tentariamos ordenar a vida e o mundo por completo

só tentariamos que o caos se fixese con lentitude

e que o home merecese os seus castigos, pero tamén as súas recompensas

e, sobre todo, que non percibise nin recompensa nin castigo máis aló da súa condición de acredor

os nosos irmáns e as nosas irmás empezaron a morrer repentinamente

e no primeiro acceso de angustia observamos que non estabamos dispostos á vida sen máis remedio que así.

para que nos roubasen

a morte xa non era un neno queimado con napalmez e coca colaz nunha zona desmilitarizada

un vietnamita

desde a morte, era un inverno aquí unha bomba unha dor aquí un fusilamento

unha tristeza apenas perceptible por detrás entre o fume de douscentos cigarros.

cen mil nós na garganta.

unha tarde puxémonos a levar aos nosos amigos e amantes

A tejara do nortera o buceora

Santo Cemiterio do Non Esquecemento

e entón acabáronse todas as variantes da festa e da festa.

Tivemos que pensar milímetro a milímetro sobre milímetro o amplo territorio da tarefa

está claro que un pobo non empeza a ser un pobo ata que cada singular necesita o seu plural

ata que sente

e precisamente a necesidade do plural levounos a xuntarnos, a xuntarnos e aos rostros e as caras mutuas

medos e atrevemento mutuos

o resultado non era moi abundante

pero suficiente

non é verdade que a enerxía se xunte a paletazos

o valor recóllese en cucharadas pequenas

e, con todo, basta

e, con todo, é suficiente aínda que non excesivamente

como dicía o vello tordo

despois de dar unha malleira ao seu fillo

este método é perfecto

pero só para os sobreviventes

pola contra, aprendemos que a militancia

esta palabra tantas veces desprovista de forza polas lendas e os discursos.

que o estado civil era tan normal como normal

e colectivo como tiranos tremede

Démonos conta de que as militancias son o alfabeto das tradicións

pero que non tiña máis que un amor polo tradicional

non é posible

aínda non é o momento de celebrar a vitoria

moito menos no centro da praza para soltar pombas

ou para facer soar as expectativas e os campanarios

nin sequera para asubiar polos tangos melancólicos

de seu, falta moito para vivir e morrer

para aprender e desaprender moito

a historia, como sempre, está chea de virtuosos presentimentos

pero, en cambio, nos suburbios miserables da historia

cheos de estercoleros de resignación

pelexando con escepos ideolóxicos para calumniar

envexa da criatura allea

coas mentiras verosímiles que se din para encubrir a verdade

hai apenas dous anos atopámonos

facer algo

aínda que sexa pouco

a favor da patria doméstica

estaba tan enfermo

amolado

e si ao final aprendemos algo

comprendemos que o odio non vale moito

pero moito menos vale o perdón

de modo que saiban

fiucegos

mediocres

e os malos

que a partir de agora andamos xuntos, crecendo, buscando e mesmo cantando

que non significa en absoluto

perdoar

elefante

unha memoria

existe militancia.

abril de 1973

MARIO BENEDETTI

(Tradución: Aiora Jaka Irizar)

** Este poema forma parte do número 251 do monográfico Larrun, Modelos de militancia recentes en escenarios descoñecidos.