Non é novo obrigar aos presos a realizar todo tipo de traballos en calquera parte do mundo. E O Salvador non foi en absoluto unha excepción: O Goberno liderado por Nayib Bukel presenta como novidade o Plan Nada Lecer (Plan Cero Lecer). A través dela, preto de 3.000 persoas presas en centros penais atópanse hoxe en día traballando a man de obra. Obrigan aos presos a realizar todo tipo de traballos forzados, con xornadas de até oito horas de duración, a cambio da súa "estancia no cárcere" (é dicir, sen retribución algunha).

O Plan Ezer Aisialdi Ez baséase na "reparación do dano causado á sociedade" das persoas presas, traballando para o goberno en condicións de miseria. Neste plan inclúense recluídos con "bo comportamento" ("rehabilitados"), co obxectivo de iniciar a denominada "Fase de Confianza" e, aos poucos, levar a cabo as tarefas que o goberno estableceu (limpeza, construción, costura, etc.). Estes traballos son sacados do cárcere, e o plan véndeo como un "permiso para saír ao exterior".

Estes "permisos" son progresivos e, en definitiva, son xornadas non retribuidas. Primeiro, sacan aos presos do cárcere para que fagan xornadas de catro horas. Aos poucos, si seguen tendo un "bo comportamento", aplícanselles xornadas de oito horas. Ao finalizar cada xornada volven ao cárcere. E en todo momento, as forzas policiais e militares controlan de cerca aos presos.

En función das horas de traballo que realicen, redúcenlles as penas de prisión, polo que a maior número de horas de traballo, máis tempo terminarán teoricamente os seus ingresos penais.

Os Xogos Centroamericanos e do Caribe (que se celebran cada catro anos), por exemplo, van permitir esta man de obra dos presos. 500 homes presos dO Salvador son obrigados a construír pistas e estadios deportivos e mulleres recluídas a facer roupa para mozos deportistas.