21 e 22 de outubro. Nesta ocasión dirixímonos á chamada de paralizar as obras da autoestrada que pretendía unir Castres e Tolosa.

O undécimo proxecto que pretenden construír en beneficio dalgunhas empresas e en detrimento de a vida. Campañas de sensibilización, recursos xurídicos, peticións de retracción e referendo, opinións de científicos, accións directas... todos foron inútiles a día de hoxe. A maioría que estea en contra debería obedecer á autoridade do Estado, como no caso das grandes abrevaderos, o Tren de Alta Velocidade ou as canteiras. A acumulación de infraestruturas parece ser unha cuestión de supervivencia para a minoría ultrarrápida do mundo capitalista. E a mecánica política está ben aceitada: favoritismo e presión na administración, os bilingües mentireiros sobre crecemento, democracia e medidas indemnizatorias, e para os presuntos axentes da ameaza ecobronista, prohibicións e envío masivo de tropas.

Por encima do contexto amable, no campo dos militantes polo benestar común, as formas de organización e acción vanse fortalecendo. Ao norte do patrimonio de Notre-Dáme-deas-Landes e do Bateragune de Sainte-Solin, a nova xeración asume a dinámica. Si, somos unha natureza perseguida. Durante un fin de semana, o campo buxán dun campesiño solidario convértese nunha colorida base de campamentos con carpas, cantinas e gardarías, congresos, concertos e mitines. Algúns grupos distribúen información sobre como actuar ante a represión e as violencias sexistas. Cruzamos a miles de persoas procedentes de moitos lugares, en ambientes benéficos e de determinación. E cando se expoñen varias manifestacións ao mesmo tempo, cada unha elixe o que mellor lle convén: familiar, ofensivo, en bicicleta, para visitar o biotopo do lugar, etc. Tomamos a marcha xuntos baixo o irrefreable zumbido dos helicópteros, separámonos cada vez pola tarde reencontrarémonos para os primeiros viláns.

Nestas mobilizacións populares, os sentimentos de unidade, forza e diversidade son rápidos. Unha das manifestacións adquire unha granxa expropiada que pretende destruír para cubrir o alcatrán, é unha hormiguería activándoa de inmediato, axudada pola melodía dunha fanfarre. Limpeza, arramoldadura, adorno e barricadas, constitución de comisións e comidas improvisadas, e a emoción dos portavoces das asociacións locais, agradecendo a todos os asistentes a nova ilusión da loita. Os ministros de Macrón e do partido socialista van pór o que queren, os ZAD son espazos alegres e conciliadores.

Pero todo se erixe coa chegada de robots azuis escuros. Paus, gases lacrimóxenos, selectas, pelotas de goma e vehículos blindados. A maioría dos manifestantes, afeitos a estes ataques, levan bastantes defensas que fan fronte ao armamento convencional. Nas manifestacións de denuncia das reservas ou da subida dos prezos dos combustibles, como o asasinato dun mozo en coche, o goberno móstrase disposto a matar para ferir aos seus cidadáns. Ás forzas uniformemente impórtalles o quecemento climático evidencia, as recomendacións da GIEC. E –para que o diálogo se inicie de verdade– ante os interrogantes da paralización de acougados e obras, o prefecto recorren constantemente á provocación, adoptando decisións falseadas para facerlles avanzar máis rápido.

O fin de semana termina entre esperanza e rabia. Organízanse os coches compartidos, recollendo as carpas. Admíranos o esforzo dos voluntarios para organizar este tipo de encontros e á vez sacudimos as violencias de quen están no poder. Marcamos na axenda as próximas citas, aquí a coordinación rexional, alí a manifa, as posibilidades son moi amplas. A última tarefa é evitar os controis das gendarmaduras nas catro marxes do campamento.

Si deste tipo de eventos pódese extraer algunha lección, trátase de estimular a valentía e imaxinación de colocar verdadeiros paus nas rodas do sistema. A pesar da necesidade dos ecosistemas e outras propostas alternativas, finalizou o período de consultas de medidas mediocres. No camiño de regreso, repetímonos que o obxectivo prioritario é gañar localmente, e que talvez o dentado que vén poida ser expulsado das terras marienesas pola multinacional Bouygues. Preparémonos adecuadamente.

Hartu Lopez Arana, membro da rede OSTIA