O 26 de novembro cumpríronse 35 anos desde que a Garda Civil detivo no seu domicilio de Altza ao cidadán de Orbaizeta Mikel Zabalza. Na mesma operación policial foron detidas outras tres persoas, entre elas Idoia Aierbe, veciña de Bidebieta (Donostia-San Sebastián), que resultou ferida grave. Foron postos en liberdade sen condicións e denunciaron que foran torturados. Con todo, Mikel Zabalza non apareceu nunca con vida. Case un mes despois, o 15 de decembro, o seu cadáver apareceu no río Bidasoa con evidentes signos de tortura, segundo a mesma fonte. Segundo a versión oficial, o home fuxiu das mans do garda civil e, durante a fuxida, arroxouse ao río, a pesar de non saber nadar e ter as mans atadas.

Sortu de Donostia-San Sebastián pediu explicacións ao PSOE e á Garda Civil que entón gobernaba durante a concentración que tivo lugar en Intxaurrondo. Decenas de persoas sumáronse á manifestación, que foi vixiada por unha furgoneta da Ertzaintza.

Nas súas palabras, hoxe en día ninguén se atreve a mentir, pero a confesión oficial non chega. Lembraron que, en 2010, os tribunais españois decidiron arquivar a causa e que a morte de Zabalza quedou por esclarecer as causas do caso. "Nun momento no que miramos atrás e facemos comentarios sobre o ocorrido no contexto do conflito político vasco, a tortura segue sendo unha mancha sen castigo. A Fundación Euskal Memoria puido comprobar, entre outras cousas, 5.657 casos de tortura en Euskadi, e o censo segue crecendo de forma constante. Este número ofrécenos unha fotografía incompleta do drama social e humano que a tortura supuxo en Euskal Herria, pero ao mesmo tempo móstranos que non estamos a falar de casos illados".

A formación independentista de esquerdas denunciou que a tortura foi "un feito masivo" en Euskal Herria, "sistemático, que acolleu a toda a vida civil". Ao seu xuízo, isto demostra que "foi un medio de guerra que os Estados utilizaron para perseguir a este país".

"A denuncia pública, o corpo esgotado do torturado e a destrución psicolóxica, ou como no caso de Mikel a morte, non foron probas suficientes para quen desacreditaban esta brutalidade. Fai 35 anos, o Goberno español tentou negar o evidente. E a mentira que inventaron e defenderon foi tan evidente que quedou en evidencia que o Estado estaba disposto a facer calquera cousa para negar o uso da tortura", sinalaron no escrito de convocatoria da concentración.

Sortu considera que o cidadán que denunciou as torturas non só ten que facer fronte á negación e a criminalización, senón tamén á "impunidade do acusado". "A negación e a impunidade, iso é o que foi a tortura en Euskal Herria", engadiu. O tenente da garda civil Gonzalo Pérez García, encargado de custodiar a Mikel Zabalza, por exemplo, lembrou que foi ascendido a comandante da Garda Civil.

"Hoxe, agora, en absoluto é suficiente con recoñecer en voz baixa que en 1985 as cousas non sucederon como dixo a Garda Civil, nin moito menos. O Estado español debe a verdade. O PSOE, que se encargaba da Garda Civil e das principais institucións do Estado, tamén debe a verdade. Temos que saber a verdade: quen torturaron a Mikel, por orde de quen, quen organizou esa mentira. Teñen que recoñecer dunha vez por todas que practicou a tortura contra os vascos, que iso non é xusto e, sobre todo, que non vai volver a ocorrer. E, por suposto, a familia de Mikel necesita xustiza e reparación".

Afirmaron que a historia da Garda Civil en Euskal Herria é unha historia escrita a través da tortura, o asasinato e a mentira, "unha historia dunha ocupación perpetuada polo medo". Por iso, fixeron un chamamento á Garda Civil para que informe de toda a verdade no caso de Zabalza e desprácense fose de Euskal Herria.