Na asemblea do fin de semana dicían que o papel o pode aguantar todo. Con demasiada frecuencia, as institucións séguennos un paso para dar resposta ás necesidades da cidadanía. Niso estamos co tema da migración en Euskal Herria. Cúmprense catro anos desde que a acollida solidaria emprendese o camiño da organización popular fronte á situación insosteible, comezando nas fronteiras de Grecia.

O peche das fronteiras exteriores de Europa foi tal que condenamos aos refuxiados a morrer nunha viaxe pola súa vida. Todos miraban cara a eles coma se non fixesen nada para evitar a criminalidade.

Entón, as persoas empezamos a tecer redes neste recuncho do noso mundo, de pobo en pobo coas familias, de barrio en barrio cos mozos. E en Bilbao, no verán de 2018, demostramos aos que cruzaron o deserto e o mar que a cultura de solidariedade dos gutarrak segue existindo.

O Goberno Vasco tamén viu a necesidade de dar resposta á situación. O pasado verán realizou unha proposta de plan Share para os novos retos migratorios, que achegou solucións á crise migratoria. Numerosas roldas de prensa. Pero día a día, a organización popular seguiu recibindo a familias e mozas pola rúa, aínda que non se sabe de onde sacarlles sitio. Na penitencia de tres anos que se lles pide para tentar o proceso de regularización, acompañarlles na supervivencia, na construción, na formación, no goce. Sen coñecer o funcionamento das institucións. Recuperando xente do albergue de Berriz do Plan Share, onde se expulsa dicindo que é unha zona de tránsito e que pasaron demasiado tempo, aínda que o albergue está baleiro.

O Goberno Vasco publicou un informe anual sobre Comercio e Exportación de Armas en Euskadi. Coma se un código ético puidese xustificar a masacre da industria armeira. Coma se esquecésemonos/esquecésemosnos da súa responsabilidade na migración.

Pódese falar de paz vendendo armas, utilizando o porto de Bilbao para o transporte de explosivos ou aceptando CAF a construción dun tranvía para desmantelar as terras palestinas ocupadas?

O movemento popular, con todo, segue desobedecendo ao sistema para a obediencia aos dereitos fundamentais. Ensinarannos todo o bonito que queiran. Pero mentres estamos a organizar a nosa comunidade, que tecemos na acollida, as institucións responden ao migrante empobrecido non con solucións, senón cunha lei inxusta.

O Goberno Vasco golpéanos con multas e ameázanos co peche á hora de crear empresas con persoas sen papeis, utilizando a maquinaria da inspección de traballo (como fixo na Rede Artea).

Non se admiten os pisos pateras, aínda que non hai posibilidade de vivenda, nin sequera en aluguer. E cando se decide ocupar os edificios do capital que están baleiros durante anos, desalóxannos priorizando a especulación, deixando ás persoas vulnerables na rúa (Amorebieta-Etxano, Gernika...).

Agora que estamos enfadados con Trump, aquí –no barrio de San Francisco de Bilbao...– a Ertzaintza está a buscar documentación racionalizada para pór en dúbida a súa vida.

Nesa hipocrisía está a nadar o Goberno Vasco.

Pero tede claro que defenderemos a nosa comunidade! Papeis para todos! Traballo para todos! Unha vivenda para todos! Viñemos ao mundo a vivir ben.