Trátase, aparentemente, dunha árbore de froitas creado ao leste de Irán e, ao oeste, traído e estendido polos fenicios ao Mediterráneo. Foi apreciado desde hai tempo e é un froito venerado en todas as culturas da zona. Nos altares de todos os xudeus, musulmáns, cristiáns, exipcios, gregos, romanos e todas as seitas daquelas paraxes, a mingrana non andou lonxe. Tamén chegou a Euskadi, hai tempo, e algúns nomes foron herdados dos que viñeron desa viaxe: punisagarra, milagrán, mingrana e selecta; outros, xokorra, alesagarra e alegorri, parecen xurdir do eúscaro. Os que falan castelán din que á granada chámanlle “mingrana” en Milagre. Máis ou menos unha ducia de séculos despois da estabilización árabe no sur de Navarra. E os sabios de Oriente non virían sen celeiro. Como o granadeiro ou a mingrana real, o granadaondo, é o mingranalado, ten en nós, polo menos, a vellez de moitos nomes.

Pasou a tempada da mingrana en Euskal Herria. Si, si, iso tamén se ve máis aló e vai ser un desas árbores froiteiras que van aumentar cada vez máis. Vén moi ben na nosa casa, a ver si nesta nova etapa que está a piques de comezar, anímase a dar ánimos e froitos.

Ao outono o seu mosto engádelle un bonito punto de vida. Bebemos directamente cunha chea de jengibre (Zingiber officinale). Pero a medida que aumente a colleita, penso traballar noutras formas dese mosto: quero facer punisagardo. Como os escritores do século pasado han recibido a sidra puni (Nikolas Ormaetxea “Orixe”), mingrana-mistela (Juan Inazio Goikoetxea “Gaztelu”) ou selecta-mistela (Santiago Onaindia).

Con este punisagardo quero familiarizar ao mundo dos cócteles. Teño algúns ollos e pescozo branco: Tequila Sunrise: punisagardo, zume de laranxa (Citrus sinensis) e tequila (Agave tequilana); Sex on the Beach: punisagardo e laranxa mertxika (Prunus persica) e zume de arándanos (Vaccinmyrtillus); e Diabolo: jarabe e limonada de punisagardo.

O toque de coiro da praia, Sex on the Beach, terá moitas pingas, pero eu creo que Diabolo será o que máis se beberá na nosa casa. De feito, o picgrán para formar un cóctel coa granadina ten outro bonito nome: alegorri. E segundo o léxico franciscano Kandido Izagirre, recollido na zona de Arantzazu no século pasado, o alegorri é “unha persoa algo afastada da igrexa”.

O Mingrana ten outro bonito vaso, ao parecer, todos os grans de mingrana levan dentro o mesmo número de exemplares. Pero non todos están de acordo en cal é a cantidade. Algúns din que os anos teñen tantos como días: 365 unidades. Outros, con todo, din que teñen 613. Ocorréuselle contar algunha vez? Teremos que moer o cóctel.