Camisa de punto, elegancia, coma se salpicarían épocas máis recentes, Ruper Ordorika púxose en escena no Teatro colgado de público. Non chegou ao coche tranquilo, pero chegamos con melodías cubanas a mover a cintura, deixando ao carón os punteos otxenteros e baixos duros de Fas Fatum. Os novos tempos son melodías como o Pombal de Baraco, dar un paso e outro aquí. Hoxe haberá dor de cinto, porque non hai dúbida de que o de onte serviu para reunirse cos seus vellos amigos.

Para reunirse cos vellos amigos e non cos máis maiores. Porque parece que Ruper empezou a atraer a xente nova que vai máis aló dos frikis tradicionais. Igual se ía a pór de moda que a cintura se mova así en eúscaro, e haberá quen coñeza a Ruper agora, e que o xoves tivese o primeiro concerto, pero dunha ou outra maneira dá alegría. E non só iso, dá a satisfacción que máis dun díganos que faltaba a de Inox no repertorio, aínda que quedasen pouco en gris nos tempos escuros actuais.

Os discos preséntanse e fanse para a divulgación, e é o que adoita ser necesario, polo menos nun prazo determinado. Ver que funciona e que non veo cada sesión e despois do cribado. O oínte tamén sabe que as pezas máis recentes van ocupar gran parte do repertorio, sería un pracer se se foi a iso, pero o real é que vaia a ver a un artista con dúas ducias de discos por iso só. Pero quizais haxa cancións que se tocarán en diante e durante moitos anos, porque hai pezas fermosas e saborosas. Por exemplo, facer unha viaxe con sidecar a Santa Ana, é unha viaxe moi divertida.

Ordorika comeza a súa actuación dicindo que o mundo non é só dunha maneira, e así é, porque a cuestión cambia cando Lutxo Neira toma o baixo. Para tocar primeiro Fas Fatum e despois Comigo Gelditu, cambiando a iluminación para engadir máis ao rolo. O talento de Arkaitz Miner tamén pode atropelar a calquera persoa, e si a xente empeza a sentir o primeiro pouca calor, mirando ao ceo, especialmente porque se querían atopar partículas de osíxeno, pero tamén como un exercicio de recordo, aínda que á distancia quizais estea mellor, porque non está ben cerca do ceo. E mirando cara arriba, Mariño Lejarreta tamén está seguro de que ía levantar os brazos como en 1982. Todos, seguro, nalgún momento. E non porque estabamos tarde e nós estabamos no cajafuerte de noces ditxosas de ardillas.

Compartiuse alegría e felicidade no Kafe Antzokia que cumpre cuarto de século. Que mellor regalo ao Teatro que un concerto. Obsequio tamén para un mesmo, cada un desde o seu punto de vista –e que miras tiñan algúns: mira leste de Gorka Belasko–. A partir de agora, nestas datas, déixache levar pola comida e o amor sempre con Ruper Ordorika e a cuadrilla. Pero vive, porque esgotou as entradas alí e aquí. A vida, para algúns e nestes momentos, é sinal do belo.