Así chegamos ao 7 de novembro de 2023 á reunión aberta de información sobre a central eólica que o Concello quere levar a cabo en Meaka e Irimon Capital Energy. Nela caeron moitas cousas, entre elas dúas grandes laxas en forma de aeroxerador. Estas foron as primeiras pedras da plataforma popular Meaka-Irimo, como as que coloca o Lehendakari nas obras oficiais. Esa mesma semana un grupo de cidadáns organizou a primeira reunión, e desde entón, reunímonos case todas as semanas.

Pouco despois, o 15 de decembro, publicouse no Boletín Oficial do País Vasco o proxecto presentado pola empresa Trekutz. Isto levounos a acelerar a velocidade, a crear unha dinámica que o equipo que partise de cero tiña que idear para dar resposta ao que o marco legal requiría. Afortunadamente, e por desgraza, xa tiñan experiencia noutros pobos e vales, e coa súa axuda –tamén– presentamos alegacións o 6 de febreiro de 2024, coa firma dun total de 3.022 persoas.

Durante estes meses tivemos cinco relatores no pobo, cada un desde a súa área explicounos as beiras destes macroproyectos. A verdade é que non atopamos moitas razóns para botar foguetes; as sombras apareceron máis a miúdo, aínda que na maioría das ocasións atopásese un raio de luz, aínda que fose afastado, para seguir nesta loita.

Seguramente, o máis importante é deixar aos mozos do pobo e aos que veñan despois deles, Meaka e Irimo, vivas e estimulantes. Iso é o pouco que nos queda en Antzuola, despois de que a autoestrada Beasain-Durango, o TAV e a liña de alta tensión destrúan todo o traxecto.

Alguén pode ter a tentación de considerar ás persoas dos grupos que loitamos contra estes macroproyectos como NIMBY, é dicir, que non queremos en nós porque somos un pouco caprichosos e que nos dá igual o que pasa fóra do noso ámbito.

Equivócasche, caíchesche na tentación. En efecto, cada vez é máis evidente que todas elas veñen do mesmo sitio e teñen un só fin. Hai razóns de peso para facer fronte a estes macroproyectos, traeremos tres.

Xustiza social: no pesadelo da electrificación do capital, aquí recibimos os últimos golpes, hai territorios e persoas explotadas para obter todas as materias primas necesarias para fabricar os dispositivos que queren pór por diante. A escala reducida, o espazo urbano baseado na economía ficción non pode seguir saqueando o campo e acumulando beneficios en paraísos. O obxectivo debe ser conseguir que todas as persoas teñan vidas habitables.

Supervivencia: Se non coidamos –e melloramos o pouco natural que nos queda–, estamos a traballar no buraco da entrada dos nosos cadáveres. En nome do ecoloxismo, non podemos destruír a trama da vida que nos mantén vivos. O sostible non é sinónimo de habitable.

Os límites da vida: temos que trasladar a ambición material aos límites do planeta, e a iso dirixir todas as políticas públicas, nas que o coidado da vida de todos e todas é o eixo. Necesitamos enerxías renovables, pero dentro deses límites.

O tempo avanza e a medida que as razóns da nosa loita multiplícanse, o prazo para responder as alegacións está cada vez máis cerca: 6 de agosto de 2024. É casualidade que as respostas cheguen en época de vacacións?

Como fixemos os últimos meses, o día 16 volveremos a Vitoria-Gasteiz –de 10:30 a 11:30–, fronte á sede do Goberno Vasco, para reivindicar que Irimo queremos vivo, de palabra e de palabra, gritando e cantando. Nesta ocasión, do mesmo xeito que a señora Tapia, convidaremos ao novo conselleiro, Mikel Jauregi, a vir coñecer a Irimo e a escoitar as nosas razóns.

Porque Antzuola non quere máis proxectos destrutivos e porque os mozos teñen dereito a un futuro máis habitable e xusto, Irimo Bizirik!