A masacre da Igrexa de San Francisco de Vitoria-Gasteiz foi a resposta política e policial do Goberno español ao movemento obreiro que loitaba pola súa dignidade; non só participou na loita anticapitalista, asemblearia e solidaria erantzuna.Langileek, senón que miles de familias tamén participaron nas mobilizacións cotiás a favor dun convenio que lles afectaba.

44 anos máis tarde, o Concello de Vitoria-Gasteiz, a Deputación de Álava e o Goberno Vasco tratan de guiar o “Memorial das vítimas do 3 de marzo e outras vulneracións de dereitos humanos”. O memorial situaríase na igrexa de San Francisco, epicentro diario das asembleas e decisións de entón, e onde a policía matou os cinco traballadores. Non parece xusto nin axeitado que aqueles traballadores representen o sistema capitalista que loitaron con aquela folga modélica, estean agora á fronte deste Memorial.

Quen mellor poden conservar e garantir a memoria histórica daquela loita obreira son os propios traballadores, os protagonistas daquelas asembleas, así como os familiares dos folguistas e quen mostraron a súa solidariedade. A pesar da desaparición de referentes como Jesús Fernández Naves, en Vitoria-Gasteiz aínda hai moitos dos protagonistas que deberían deseñar o verdadeiro Centro da Memoria do 3 de marzo de 1976. Só así se poderá garantir a lealdade a esta loita obreira exemplar, anticapitalista, asemblearia e solidaria.