O 30 de marzo aínda non é un deses días que se segue mantendo na axenda e énchese de declaracións políticas. Foron eles os que falaron no Día Internacional do Empregado de Fogar, os empregados de casa, e fixérono con total claridade. Entre os axentes e institucións predominou o silencio, tan expresivo como criticable. Pero, a pesar de todo, o día serviu para escoitar con atención o que estes obreiros teñen que dicir e esixir.

Desaparición da figura do traballador dentro da casa; equiparación co resto de traballadores asalariados, abandonando o réxime especial de roubo de dereitos; recoñecemento do dereito a traballar con seguridade; derrogación da lei de estranxeiría, xa que sen dereitos civís non se pode facer fronte á explotación; protección fronte á superioridade e a violencia; recoñecemento e posta en valor do traballo que realizan... En definitiva, un convenio que determine os horarios, os salarios, os días festivos, os descansos e as funcións que lles corresponden. Queren dereitos.

Traballadores de residencias de terceira idade, de limpeza, de intervención social, de educación especial, de servizos a domicilio ou de comedor... están a acender conflitos e loitando aquí e alá. Trátase de traballadores de sectores vinculados ao coidado, a maioría mulleres, o sector máis combativo nestes momentos.

Aínda que máis adiante veremos a importancia e o valor das traballadoras de fogar como parte desta nova fase de loita da clase traballadora en Euskal Herria, agora é o momento de recoñecer ese paso. Non é o seu problema e non son só as súas condicións de vida. O coidado é responsabilidade de todos, e é responsabilidade de todos pagar o que se lles debe aos coidadores, tanto aos de hoxe como aos de antes.