No País Vasco existen varios camiños coñecidos como “romanos” e, sobre todo, pontes: Larresoro, Azkaine, Baigorri, Orbara, Aribe, Elo, Zirauki, Artziniega… Sen dúbida, os habitantes destes lugares consideraron como un valioso patrimonio as infraestruturas máis antigas e sólidas da zona, e de aí a súa identificación coas civilizacións clásicas; é coñecida a achega decisiva de Roma na historia dos medios de comunicación europeos, xa que unía todos os recunchos a través dunha sofisticada rede de calzada. Pero aínda que recibiron este nome, moitos destes elementos son máis tardíos: Medievais, na súa maioría.

Algo parecido ocorre coa ponte de Mantible. Esta ponte, de 164 metros de lonxitude e 30 de altura, cruza o río Ebro, conectando a zona de Logroño co pobo de Assa (actualmente Lanciego). Aínda que tradicionalmente se considerou de orixe romana, non se coñecen nesta zona importantes calzadas da época, e recentemente un estudo suxeriu que, en realidade, podería haberse construído no século XI para conectar as dúas principais cidades do reino de Navarra con Pamplona e Naia. Segundo esta hipótese, sería do mesmo tempo que a ponte de Ponte de Ponte de Ponte a Raíña, construído con técnicas parecidas e posiblemente coa mesma man de obra.

Romano ou románico, está claro que a ponte de Mantible, en Lanciego, é un dos monumentos máis importantes da Rioxa Alavesa. Situado no Camiño de Santiago, está declarado Centro de Interese Cultural e Patrimonio da Humanidade da UNESCO, pero o seu estado de conservación sempre foi precario. De feito, apenas cumpriu cincuenta anos de pé, xa que foi abandonado a principios do século XII, substituíndo ás pontes de Logroño. A finais da Idade Media, varios documentos sinalan que a ponte xa non estaba en uso. Desde entón, a estrutura foise deteriorando e só dúas do seu sete arcos orixinais sobreviviron até o século XXI, nun equilibrio cada vez peor.

Tras anos de denuncia da neglixencia institucional por parte de varias asociacións, un informe presentado en 2019 deu a alarma ao demostrar que a ponte estaba en grave perigo de caer. Era absolutamente necesario estabilizar a estrutura canto antes, con todo non realizar ningunha intervención de urxencia. Finalmente, a principios de 2021 aprobouse o proxecto de restauración da ponte e as obras iniciáronse na primavera. Pero era demasiado tarde. A noite do 24 ao 25 de xaneiro, un dos dous arcos que aínda permanecían en pé caeu e con el desapareceu o patrimonio arquitectónico de mil anos, cansado de esperar a atención das autoridades.