A longametraxe Verabredung (2017) de Maider Oleaga entrou pola porta aberta polo acto de apertura á sala de cine de Lekeitio, na 41 edición na que a sección puxo o foco no cineasta bilbaíno. Nesta edición de Euskal Zine Bilera. Oleaga estreará a finais deste ano o documental Muga dá pausoa, un traballo que se realizou ao redor de Elbira Zipitria.

Verabredung leva a sucesión da película O Pasado Sitio Berlín, dirixida por Oleaga en 2016, e nela o director propón unha reflexión sobre a capital alemá, investigando as vidas de varios cidadáns de Berlín na actualidade. En 1941, o primeiro lehendakari, José Antonio Agirre, tivo a súa residencia en Berlín durante os anos que pasou no exilio. En 2016, aínda acoden a esta cidade multitude de persoas que queren reconstruír a súa vida. Oleaga intercala estas dúas realidades na película, dentro das paisaxes que conforman o imaxinario de Berlín.

As voces de Verabredung (Cita) son cinco persoas: refuxiados sirios que soñan reconstruír a súa patria, unha muller kurda que se ve obrigada a vivir á marxe da familia e dos códigos sociais da cultura na que naceu, como tres vascos que se moven dentro da música e a arte: clarinetista, artista plástico e director de orquestra. Oleaga crea diferentes visións sobre a cidade a través da interacción de fragmentos da vida cotiá destes mozos, con pasaxes do día a día do lehendakari Agirre. Utiliza citas recollidas do libro De Guernica a Nova York, pasando por Berlín (1942), onde se conservan durante dezasete meses as que o lehendakari escribiu día a día, escondidas no interior dun boneco, pero que non se perderon. Cita que dialoga coas reflexións que xera a cidade aos mozos e constrúe así, a modo de reflexión, un mapa entre as distintas opinións sobre a cidade.

A historia de cada personaxe relaciónase á súa maneira coa traxectoria da cidade e do lehendakari. O sirio exiliouse en Berlín fuxindo da guerra e atopou na cidade a un novo Berlín, reconstruído hoxe tras ser destruído durante a Segunda Guerra Mundial. Alí quere ser convidado e non refuxiarse. O kurdo buscou na cidade as ferramentas necesarias para reinventarse. Outra lingua, outra vida, outra identidade. O clarinetista, precisamente, é o que fai pensar que se perdeu. Reflicte a imposibilidade de abandonala despois de chegar a esa cidade e o seu desexo de atoparse a si mesmo nela. O artista plástico describe unha cidade profunda na que non se pode esperar nada porque todo baila nun equilibrio precario. Destaca o anonimato cara á xente que lle rodea, unha especie de reset. O director de orquestra sente atraído sobre todo por el, cun absoluto anonimato, e fala do movemento vivo dos que lle rodean. A fraxilidade das relacións é, por outra banda, unha forma de transición recíproca.

As imaxes e símbolos da cidade de Berlín, así como as melodías creadas con clarinete e piano, suscitaron reflexións no cine. Ao redor do exterior (Berlín), do que consideramos a nosa contorna (casa), do que desexamos (inalcanzable) ou das costas do que buscamos (aquí).