Sempre tiven como modelo moitas respostas que dan aos ataques sufridos polos traballadores na República Francesa. Eles, mellor que ninguén, saben de onde chega o ataque, como, a quen e en que medida dirixir a resposta. Aquí, no Sur, véñenme á cabeza outras actitudes doutro tempo: os traballadores tiñamos unha forza terrible.

Na República Francesa, incluídos os vascos, a sociedade obreira ten moi ben interiorizado o presente e, sobre todo, a única vía para garantir un futuro digno, é facer fronte á agresión. Abril vai e non hai máis que ver a resposta que se está dando á reforma de rétalas do presidente Emmanuel Macron. Demostran que elixen o camiño a percorrer sen quitar o ollo ao compás da dignidade. Si, claro.

Eu non vexo outro camiño eficaz que recupere e garanta os dereitos dos traballadores. Non só por París, nin por encima de Madrid.

Afortunadamente, como hai tantos anos, o eixo central da situación política non está na posición nefasta de moitos políticos, ou na corrupción estruturada, porque non todos son iguais. Non, non é esa a razón principal. A postura dos traballadores está equivocada. O traballador non debería buscar ao inimigo en casa.

Non é novo. Levamos anos unha ofensiva tras outra, cada vez estamos peor. Os duros resultados obtidos debúxannos un futuro escuro. Desde alí e desde aquí, tanto desde fóra como desde dentro, desde Madrid ou desde Bruxelas, parece que nos está impondo a palabra bloqueo. Parece que ninguén ve unha solución sa e directa a esta situación que vivimos, e eu creo que a razón principal para iso é que, aínda que "todos" reivindiquen liberdade e soberanía, na práctica temos prioridades diferentes.

Por iso, mirar cara adiante e cara atrás pode ser unha fonte de máis beneficios para estudar tranquilamente. Tendo en conta que o camiño percorrido está a ser moi longo e que para avanzar os ensinos dos anos son moi necesarias.

Hai uns anos, quizais non tanto, a sociedade vasca estaba moi ideologizada, pero creo que hoxe en día, aínda que non do todo, estamos esquecidos. Son moitos os pasos dados, e agora, desgraciadamente, creo que o egoísmo se está reforzando.

Hoxe, en moitos discursos que percorren os pobos, este concepto de esquerda a dereita considérase obsoleto, e moito menos óuvense expresións como a "unidade obreira". Cada un só preocúpase das súas contas e consideran que son apolíticas. Por tanto , perdemos esa antiga militancia, e en poucas décadas achegámonos da militancia ao egoísmo.

Na sociedade vasca, quen son novas e non tan novas, bastante ben, din ter as súas propias mentalidades e tendencias. Hai tempo que non os vemos en reunións e manifestacións de gran masa, nin en ámbitos de loita, claro. Talvez por iso, nos festivais ou deportes populares non están "cómodos", senón que, aparentemente, prefiren unha serie de actos que cren que son para intelectuais.

Cren e apoian na maioría das razóns do Estado, son demócratas. Recoñecen que os imperios económicos e políticos mandan, e que, como polbo, necesitan multinacionais, bancos xigantes e exércitos. E os medios de comunicación manipuladores. Recoñecen que non é máis que unha democracia formal, pero senten cómodos niso.

Seguindo o seu discurso, din —quizá cun punto de orgullo— que en nome da democracia formal e moderna xurdiron os Parlamentos, e aínda que o Estado da Policía fortalecésese , supostamente son necesarios porque reforzan o sistema.

As leis antiterroristas confírmanse nestes parlamentos, tentando eliminar aos opoñentes, pero iso si, só co que se opoñen ao Estado, e sempre en beneficio da democracia, claro. Entenden que este tipo de leis especiais protexen a práctica da tortura, pero din que son só erros do sistema.

Non é de hoxe, porque é verdade que a nosa loita sempre tivo dous alicerces fundamentais, social e política, no camiño da liberdade, o anticolonialista cara a cara e a revolución obreira. Para iso dotámonos dunha ideoloxía que nos permitiu organizar un movemento humano amplo e forte. Hoxe non son as mesmas situacións, a profunda crise ideolóxica é evidente.

Como dicía antes, o cambio é evidente, e aínda que coñezamos ben as diferentes partes deste proceso, unha tras outra, é innegable que estamos sen ver o que queriamos ver nunha época, e as décadas vanse superando unha a unha, sen deterse.

Por tanto, criamos que a clase traballadora impulsada polo paro e a miseria ía unirse a un pobo que hoxe ou mañá está oprimido como vasco, pero non foi así. É verdade, o obxectivo si, fermoso, moi, pero aínda...

Noutro apartado dicía que a razón principal está na división do persoal, e é verdade. Os votos emitidos pola traballadora social pon políticos diferentes e "intelixentes" na xestión das institucións. Pero as negociacións entre políticos, polo menos até a data, non trouxeron cambios. De onde pode vir o cambio? Pois co cambio de suxeito do voto dos traballadores. Iso, o camiño por percorrer.

Coñecemos a uns e a outros e, unha vez máis, a decisión directa é tratar o camiño do futuro digno.

Como pobo, levamos anos atrás e atrás. Non deixes facer máis burlas. Sei sincero en ti mesmo e o 28 de maio reforza a oportunidade que garante un futuro digno.

Josu Iraeta, escritor