E é que as guerras que se producen a miles de quilómetros de nós, que empuxan ao exilio a 70 millóns de persoas cada ano, teñen a súa orixe no noso propio país. Máis dun centenar de empresas vascas dedicadas á industria armeira no País Vasco xeran un beneficio anual de máis de 500 millóns de euros.

A lista é longa. Hai persoas que traballan no ámbito aeroespacial, como ITP ou Aernova; que dirixen a produción cara ao mísil e a electrónica militar, como SENER; que fabrican tanques de guerra e vehículos militares, como SAPA; ou que, como SIDENOR, venden materias primas para o armamento…

Pero, nun mundo cada vez máis globalizado, non só alimentamos a maquinaria da guerra vendendo armas ou os seus compoñentes. A Universidade da Guerra tamén a alimenta, destinando os seus recursos á investigación e á produción militar; e o Goberno Vasco, apoiando os orzamentos oficiais cun crecemento sostido do gasto militar; e os bancos, financiando e investindo a industria armeira… As guerras a distancia tócannos máis do que imaxinamos.

Poderiamos pensar que os cidadáns humildes temos pouca capacidade de intervención nesa estrutura que engrasa a engrenaxe da guerra, que temos pouco que dicir na actuación desas empresas privadas e entidades públicas que enchen os petos vendendo a morte. Pero tamén nós temos unha gran responsabilidade desmontando o negocio da guerra e a estratexia de judicialización ideolóxica que xustifica as súas consecuencias.

A próxima semana, o día 31, un dos clientes prioritarios desta industria armeira con label vasco, Israel, enviará a un dos seus representantes ao País Vasco: O Maccabi de Tel Aviv. O movemento de solidariedade con Palestina denunciou durante máis dunha década que Maccabi non é só un equipo deportivo, senón que é un factor determinante do cambio de normalización do réxime de apartheid israelí.

En concreto, o club deportivo Maccabi interveu directamente en varias campañas bélicas do Exército israelí; e o Relator para os Dereitos Humanos da ONU, no seu informe Goldstone, cualificou de crimes de guerra a estes canalíes mortais protexidos polos maccabitas.

En concreto, en 2009, o grupo israelí participou nunha campaña de propaganda a favor do Exército, en torno ao texto da operación militar "Berun Urtua". A operación na que morreron preto de 1400 persoas no norte da franxa de Gaza. En 2014 organizaron un partido benéfico a favor da Asociación de Amigos do Ejercito, nos días posteriores á operación militar “Barreira de Protección”. Esta operación saldouse coa morte de 2202 persoas na rexión da franxa de Palestina.

Aceptar con normalidade todo isto dá garantía de lexitimidade a eses crimes de guerra, a eses crimes de guerra alimentados pola nosa industria e as institucións armamentísticas. Do mesmo xeito que os empresarios desapiadados que venden armas ou compoñentes de armas e materias primas con label vasco, os que xustifican as masacres causadas por esas armas tamén son imprescindibles na maquinaria bélica.

O 31 de xaneiro, en Vitoria-Gasteiz, temos a oportunidade de romper esa estratexia de normalización da guerra, convertendo a visita de Maccabi nunha visita anormal.

Este artigo foi publicado por Halabedi Irratia e trouxémolo a ARGIA grazas a licénciaa CC-by-sa.