O recentemente elixido presidente do Estado francés, Macron, que foi aplaudido publicamente e con forza no medio da crise económica que azoutaba o planeta polos grandes poderes económicos e financeiros de Europa e do mundo, atopouse no Estado francés cunha rebelión social que non esperaba en absoluto. O movemento de Jaka Zure Mugimendua, o movemento máis forte que se coñeceu no Estado francés nas últimas décadas, puxo ante o abismo ao político egolatra que pensaba que pasaría á historia e á enciclopedia como creador dunha nova forma de facer política (macronismo).

E si Macron empeñábase en non ceder, Jaka non dubidaría en botalo polo barranco. Porque iso tamén está en xogo no cume do G7 que se celebrará o próximo mes de agosto en Biarritz. Macron quere demostrar que sobreviviu á revolta de Jaka ante o mundo de Biarritz, dando sopro de aire á capital. Estas Chaquetas queren mostrar ao mundo que foron capaces de afundir a Macron, abrindo as portas a un novo tipo de política de esquerdas en Europa e no mundo. Non é unha broma, por tanto, o que está en xogo e o que está en xogo na cima de Biarritz.

De feito, o movemento de Jaka é moi rico e interesante desde o punto de vista político e social, e non só polo modelo da súa loita –autonomía integral, autogestión, ocupación do espazo público, desobediencia, acción directa, falta de colaboración–, senón tamén pola diversidade dos seus integrantes –sectores precarizados, traballadores e de clase media- e pola súa capacidade para manter a súa dinámica ao longo do tempo. E todo iso, asumindo moitas das reivindicacións que foron habituais na esquerda. O tempo demostrou que se trata dun movemento social que non ten nada que ver coa extrema dereita, aínda que realizou máis dun intento de manipular as extremidades.

Na última manifestación que participei en París, ademais dos numerosos e grandes bloques da Fronte Social, formado principalmente por Jakas Amarelas, estiveron presentes Attac, CXT, FO, Solidaires, NPA... co seu símbolo e militancia. Ningún organizador, militante ou reivindicación da dereita. Todas as consignas que se escoitaron en voz alta durante toda a manifestación foron de esquerda: contra a precariedade, contra a violencia policial, a favor da democracia, a favor dos impostos dos ricos, a favor da migración, a favor da consulta popular, contra o cambio climático, contra Macron...

Como se pode explicar que un movemento social tan amplo, tan forte, tan improvisado e tan disperso desde o punto de vista organizativo, xurda e canalizouse no Estado francés á marxe da organización tradicional da esquerda? É innegable que ante a inquietude política e económica dunha parte moi ampla da sociedade, a esquerda non foi capaz de ver e canalizar esa rabia. Grave realidade. E é que, cando chegou a hora de cambiar as cousas, a esquerda convencional institucional non tivo ningunha credibilidade para esta ampla sociedade e Jaka Hori preferiu facer o seu camiño. Trátase dun feito moi grave para a esquerda convencional e institucional francesa, que non estamos a falar dunha manifestación, senón de toda unha dinámica que pode desbaratar o Goberno de Macron no Estado francés.

A esquerda tradicional do Estado francés ha quedado á marxe desta revolta. Peor aínda, en lugar de apostar por reforzar este movemento social, abandonouno, cando non se opuxo, asumindo os discursos impostos polos principais medios de comunicación: que é o movemento da extrema dereita, que é un movemento antisistémico contra o sistema, que non é nada limpo, que son violentos... Todo iso podería explicar a característica desobediente que tivo o movemento de Jaka (ocupación de rotondas, mobilizacións non autorizadas, bloqueo do transporte) e a tendencia á acción directa, aínda que a maioría das veces non coinciden co uso da violencia. Con todo, Macron demostrou durante este sete meses que, ata que non comezaron as masacres de París e outras grandes cidades, o Goberno non tomou en serio aos Yacarés Amarelos.

En canto a nós, tampouco estivemos moi finos. Dixemos que non recoñecen a Euskal Herria, que cantan a Marsella, que levan bandeira francesa e cousas así para non estar de acordo con ese movemento social tan enorme. Non causamos unha ducia de mortos, 2.200 feridos (5 mans gretadas e 23 ollos rebentados, decenas de perforacións pulmonares, centos de hemorraxias internas e graves asfixias, miles de queimaduras...) e a represión que trouxo consigo o recorte dos Dereitos Civís e Políticos (miles de detidos, centos de encarcerados, prohibición de mobilizacións...). A gran Estelada de Cataluña atopábase na manifestación de París, e non sería a primeira vez que se manifestaba. Con todo, non hai ikurriña... Nese sentido, nunca nos entenderán. Sen dúbida, que aprendemos.

Coincidindo cos estudos da Rede, vimos na manifestación de París que o sector social que se reuniu até agora por parte do Estado francés foi a clase obreira e cidadá que recibiu os servizos públicos de transporte sanitario e educativo, é dicir, os millóns de persoas que han visto que a súa situación está a ser precarizada polo cobro de soldos até hoxe. Pola contra, o sector social máis marxinado, o “banlieu”, que vive nas décadas de maior exclusión social, non estaba realmente representado na mobilización de París. Todos eles, hai tempo que perderon todos os dereitos, servizos e proteccións sociais que o Estado francés ofrecíalles. Talvez isto poida explicar que a presenza do movemento destas Chaquetas nos barrios quentes das grandes cidades até agora é moi limitada. E, doutra banda, non podemos esquecer que o movemento destes Jakas foi orixinalmente dado no mundo rural.

En definitiva, ante unha elite económica que se enriqueceu moito nos últimos anos, Jaka é un amplo abanico de traballadores e sectores populares que foron precarizando e empobreciendo, e que están na base, xunto con algúns sectores da clase media que comezaron a sufrir a mesma situación. Aí radica o maior temor de Macron, que o seu movemento se converta nun referente non só para os traballadores e as clases medias, senón tamén para os barrios cálidos. E iso é o que pode pasar a partir deste xoves, xa que é evidente que os resultados do Debate Nacional organizado polo propio Macron non van coincidir coas reivindicacións de Jaka e, por tanto, o próximo 1 de Maio poderíase dar o pistoletazo de saída á posta en común estratéxica entre Jaka e os sindicatos.

A revolta que chega a Biarritz en agosto é de cor amarela. Reflexionamos sobre o que está a pasar no Estado francés tanto na Esquerda Abertzale como no País Vasco. Temos que empezar a preparar e a endurecer a resposta e a resistencia fronte ao capital en todo o País Vasco.

Joseba Álvarez, membro de Sortu