Debate no seo da esquerda abertzale. Creouse o partido político da esquerda abertzale, e fíxose un terceiro encontro. Anunciou o Congreso dos Deputados. A sorpresa produciuse no momento da presentación do informe ao Congreso: A actual dirección presentou o proxecto Herrigaia, co obxectivo de canalizar todo o debate desde este informe oficial. Pero apareceu outro informe para o debate, ligado á Terra, elaborado por un amplo grupo de militantes, moi crítico co camiño tomado pola dirección nos últimos cinco anos, e que propón un camiño alternativo. Esta situación é interesante por si mesma, porque apela directamente á democracia dos partidos, porque critica a capacidade de decisión que debe ter a militancia e a dirección en vigor, e mesmo a posibilidade real de cambio. Cando a dirección se equivoca, hai algunha posibilidade de corrixir os erros e tomar outro camiño?

A esquerda abertzale ha entrado na fase de debate do Congreso con estas graves preguntas sobre a mesa da esquerda. Os defensores do informe Lurrari Lotuz tiveron bastante traballo co outro informe para lograr un trato igualitario de pobo a pobo e de reunión a reunión, pero xa comezou o debate e presentáronse propostas e críticas á militancia por ambas as partes. Isto tamén é moi interesante en si mesmo, porque permite analizar na súa totalidade a práctica política da esquerda abertzale nos últimos anos, xulgala e levar a cabo emendas. O primeiro debate situouse no balance: a esquerda abertzale está a levar a cabo nestes momentos unha transición exitosa, sobre todo a partir da construción e o fortalecemento de EH Bildu e EH Bai, como di Herrigaia? Ou, pola contra, no último decenio hase difuminado a estratexia da esquerda abertzale, sumiuse o propio proceso independentista nunha situación de impasse e ofreceuse ao Estado español a oportunidade de resolver a crise institucional e territorial, como consecuencia dunha política errada de alianzas? Esta é a opinión do informe Lurrari Lotuz. Non ve en que se basea o balance positivo que presenta Herrigaia, mesmo cando o propio Herrigaia escribe no mesmo informe o seguinte: “Con todo, Euskal Herria como pobo chegou a este momento baixo grandes focos de ameaza e debilidade”. Contradiciones dun balance demasiado positivo.

O segundo debate de fondo sobre como seguir o camiño a partir de agora é que o informe oficial pon no centro da acumulación de forzas o traballo das institucións actuais e os resultados electorais: “O proceso soberanista necesita unha maioría social que se exprese a nivel electoral e institucional”. Pero desde o informe de Suxeición á Terra responden claramente: “Coa hexemonía institucional non se vai a conseguir o poder”. Organizar o poder popular é, por tanto, unha proposta alternativa, creando unha nova institucionalización.

Cando se expoñen este tipo de temas, non se pode negar que o debate é moi interesante o que se está desenvolvendo estes días na esquerda abertzale. Pero non podemos esquecer que aínda nos situamos no terreo dos debates para un Congreso. Que garantías temos para pensar que as teses que dominan aos militantes neses debates trasladaranse logo á práctica política? É tamén unha pregunta pesada, sen dúbida. Os militantes da esquerda abertzale deberán empoderarse e xogar atados á terra. Pero para iso din que son os congresos.