Grandes infraestruturas e desarrollistas como o Tren de Alta Velocidade que se está impondo como referente imprescindible de desenvolvemento, benestar e modernidade ou, máis recentemente, como elemento para facer fronte aos retos climáticos, requiren unha gran cantidade de diñeiro para a planificación e construción (uns 10.000 euros en Hego Euskal Herria), no mantemento posterior (uns 100.000 euros por quilómetro ao ano) e, doutra banda, sen ter en conta o gasto público que supón manter un servizo que xera perdas. E como destinar unha cantidade de diñeiro dos orzamentos públicos?

A través da explotación, mobilización, dominación, exprimimiento de persoal directo na construción do TAV ou de fondos públicos que non sabemos por que se recibiron neste mundo organizado en desequilibrio inxusto, explotando, mobilizando, dominando, espremendo aos traballadores que traballan directamente na construción do TAV. É dicir, desde ámbitos que teñen relación directa ou indirectamente co coidado.

Poucas cousas son tan fundamentais como o coidado para que a vida sexa e dure. Todos necesitaremos coidados en diferentes momentos da nosa vida e debemos participar no coidado, cando así o elixamos e nas condicións que necesitamos, hoxe en día, aínda que sexa un privilexio que non está ao alcance de todos. A importancia do coidado dos coidadores tamén é un tema cada vez máis mencionado. Con todo, vivimos inmersos noutro día que choca con esta realidade básica. Como o demostran os datos, nun tema que é a columna vertebral para manter a vida de coidado, predominan a falta de recoñecemento, a invisibilidad, a imposibilidade de elixir, a evidente precariedade e o abuso, entre outros.

Esta carga que se impuxo ás mulleres ao longo dos séculos, en xeral, segue sendo cuberta, principalmente, polos colectivos máis vulnerables, as mulleres inmigrantes e racistas. A súa achega económica á sociedade estímase en torno ao 24% do PIB en Hego Euskal Herria (habería que engadir outras achegas). En moitos casos, esta necesidade básica que se atende a través das posibilidades do ámbito persoal-persoal convértese, ademais, nun tema de negocio cando a responsabilidade se traslada ao ámbito público-colectivo.

Que o progreso sexa rápido e masivo, que se aforre o tempo, que as persoas e os demais estean en movemento continuo, que se acheguen todo o máis afastado en lugar de achegar valor aos seres vivos, a contorna, a visión, os modos, as características, as oportunidades…, que se promova unha globalización desequilibrada e homogeneizadora. Pero o coidado ten máis que adaptarse ao ritmo e á beira do que vai ser coidado, de escoitar, de dar tempo e de compartir, de ter que andar a toda velocidade e fuxir do tempo e de querer tomar o valor legal. Vivir máis rápido non significa mellor vivir máis profundo, máis ancho ou máis longo. Como sociedade, non se pode avanzar, non se poden superar os retos e abordar os novos cando a base é despreciable, pero o soporte, neste caso un dos alicerces da sociedade, dificilmente resiste.

Esta preocupante situación non só se produce no coidado entre as persoas, senón que no actual modelo de sociedade, no mesmo e no resto do mundo, o coidado co resto dos seres vivos e coa contorna que nos rodean e os coidadores son perseguidos, mesmo asasinados nalgúns lugares, cando pon en dúbida as intencións de obter beneficios de forma continua e permanente. Nesta zona sitúanse, a pesar das diferenzas, os habitantes do Sur Global, os habitantes das zonas rurais, os pequenos agricultores, gandeiros e pescadores, os individuos e colectivos que se opoñen á biodiversidade, a terra, a auga, a luz e o aire, os bens comúns de todos, os gardiáns e os proxectos de destrución do ecosistema.

Por iso, parécenos fundamental pór de manifesto, por unha banda, o Tren de Alta Velocidade, símbolo do modelo de sociedade capitalista, e outras infraestruturas, formas de vida e decisións que lle afectan, e, por outro, a conexión entre a falta de vontade expresa para poder satisfacer as necesidades de todos sen pisar. Porque quen se rouba alimenta ao outro. Este proxecto diminutivo e desbaldidor, que beneficia a uns poucos, está a imporse e materializando en nome do interese xeral, aínda que o interese xeral, é dicir, a sociedade xeral, sinala que ten outros centros de interese e necesidades a través de diferentes vías. Organízanse campañas de propaganda con diñeiro público desde os centros de poder con facilidade, pero é moito máis difícil entre a cidadanía que se organice para recoller a pouca información que se nos deixa, compartila e defender os intereses colectivos, máxime si estas iniciativas obstaculízanse intencionadamente.

Afortunadamente, o movemento popular en Euskal Herria segue sendo intenso e rico. Por iso, queremos agradecer ao Movemento Feminista de Euskal Herria, como eixo e en relación coa centralización das vidas de todos, a adhesión á folga feminista xeneral que o 30 de novembro chamou a favor do dereito colectivo á custodia, destacando o dereito colectivo á custodia da Terra.

Pola custodia colectiva da terra, para que sigamos loitando contra infraestruturas trituradoras como o TAV!

Enea Andueza Otsoa, Beatriz Arana Ortiz, Jesús María Etxarri Sotes, Patxi Zubiria Aldaz

Membros do TAV Parado de Navarra