Esta foi a primeira acción conxunta dos grupos de Euskal Herria que traballan a nivel local en contra dos macroproyectos, e convocaron á cidadanía a "reunirse ao grupo comarcal ou a crear si non hai". ARGIA reuniuse cos organizadores antes da manifestación.
Esta é a declaración lida ao final da manifestación:
"Ultimamente estamos a sufrir o brutal ataque de numerosas novas infraestruturas que van a industrializar os espazos naturais e o medio rural. É extremadamente preocupante ver que os grandes investidores no noso territorio volven seguir deteriorando o medio natural e pretenden seguir roubando os escasos recursos naturais que até agora se conservaron.
Proxectos e infraestruturas ferroviarias; centrais eólicas e/ou fotovoltaicas e, por suposto, as súas correspondentes liñas de distribución; incineradoras, invernadoiros industriais e fábricas de explotación intensiva de cría de animais. No mapa do País Vasco aparecen todos eles, algúns deles son proxectos xa en marcha e outros de execución rápida. Estes proxectos abarcan zonas comunais e terras de cultivo, levando a desaparición de ecosistemas que vertebran o noso territorio e manteñen a vida.
Detrás destes proxectos vemos unha clara intención: desmantelar o medio rural e a súa forma de vida, eliminando as pequenas comunidades e os caseríos nos que se sustenta o noso mantemento.
Facendo o mesmo percorrido que as grandes empresas, moitos políticos afirman que a importancia destas contornas fronte aos grandes proxectos de industrialización é escasa e ocúltannos que son os únicos beneficiarios desta política devastadora. Así, desvían o diñeiro público aos petos privados. Así se gastou e aínda se está gastando tanto diñeiro en TAV, incineradoras e vertedoiros industriais.
Así mesmo, os estragos que se están producindo nas zonas costeiras –portos deportivos, novos diques, artificialización da costa, entre outros– están a provocar a perda permanente de espazos de lecer e de enormes espazos naturais baixo pedra e cemento. A medida que os pobos costeiros perden o seu encanto, os beneficios dos promotores e inmobiliarios soben exponencialmente.
O que está a ocorrer non é só un roubo económico, senón que estes proxectos tamén afectan á saúde das persoas. Pouco así, a Administración contribúe a adecuar a lexislación aos intereses destas grandes corporacións, pondo á súa disposición recursos públicos e espazos comunais. Exemplo diso son a Lei Tapia e o homólogo de Nafarroa Garaia. Suprimen aos concellos e concellos a posibilidade de tomar decisións sobre os seus territorios e vulneran a súa soberanía.
Termos como a “transición enerxética” ou a “descarbonización” perden o seu significado cando son reutilizados polos mesmos que provocaron a crise ecosocial actual. Argumentan que a enerxía de orixe fósil pode ser substituída por enerxía renovable para que ninguén cuestione o seu novo nicho de mercado.
A lóxica do mercado impúlsanos ao consumo desenfreado e aloucado de produtos e enerxía. A consecuencia directa é a imposición de transxénicos alí e aquí, que crean novas adiccións e nos deshabilitan para sementar libremente as nosas sementes.
A desaparición do modelo dos caseríos pequenos está moi preto. Os terreos fértiles/fértiis ven alterados pola lei, e as pequenas granxas refúganse constantemente. A especulación con caseríos e terra ataca directamente a soberanía alimentaria do pobo. Ao longo da historia, o patrimonio e o coñecemento do medio rural sometéronse en varias ocasións a políticas desarrollistas. A cambio, os seus habitantes sufriron unha profunda exclusión, intencionada e programada.
O mantemento do medio natural e dos terreos agrícolas é imprescindible para garantir a vida. A súa deterioración terá efectos irreversibles sobre os ecosistemas naturais, os ecosistemas rurais e os sociais. Non imos aceptar ningunha política que non contemple unha redución significativa do consumo nin unha reestruturación do sistema produtivo. Nós témolo claro: o sistema de produción
débese orientar cara á mellora do ben comunal. Por iso esiximos unha política que protexa de verdade á natureza, esiximos unha política que protexa o noso hábitat, que non respecte a fame dos investidores.
Queremos unha política de acceso universal á enerxía baseada nun modelo enerxético descentralizado e local que responda as necesidades de todas as persoas. As decisións políticas deben ter en conta a toda a comunidade, e as decisións témolas que tomar os cidadáns, non os capitais. Por iso, queremos políticas que desenvolvan o sistema social de transporte; políticas que promovan modelos de agricultura e gandaría a pequena escala; políticas que combinen a expansión das enerxías renovables coa conservación da biodiversidade. En definitiva, un modelo eco-social que non prexudique o patrimonio natural, arqueolóxico, social e cultural.
Os montes de Euskal Herria, os espazos naturais, as zonas rurais e costeiras non son espazos de conquista de capitais! ".
A seguinte infografía está baseada no informe número 55 do Centro de Investigación pola Paz Delàs de Cataluña, publicado en outubro de 2022. No informe, Xavier Bohigas, Pere Brunet, Teresa de Fortuny, Anna Montull García e Pere Ortega analizaron a fondo os vínculos entre... [+]