Mice + Nakar + Lles Sauvaje MJ
Onde: No Ateneo de
Elorrio Cando: 23 de decembro de 2023.

[Foto: Ainhoa Iraola]

-------------------------------------------------------------

Estrea da nova tempada do ciclo de música de Ateneo. Todas as entradas esgotadas. Polo que nos contaron, ao anunciar o concerto, os organizadores recibiron unha chea de chamadas, e en venda anticipada acabáronse todas as entradas. Fíxome sentirme privilexiada, por tanto, a mensaxe da persoa que nos recibiu as entradas. E sentir o privilexio de estar nese concerto ten algo de grupos e de ciclo musical.

Nas escaleiras abaixo escoitei a primeira canción, cando a sala xa estaba chea. Para a segunda canción, nun deles pecharon a porta exterior e a cortina de escaleiras para colocar a polla trashumada de Miren Narbaiza. Unha cámara de teito subterráneo inclinado, repleta de xente e seis grandes músicos enchendo o pequeno escenario, preto da primavera do inverno. Enseguida construíuse esa Llanada, na que, estratexicamente situada a ambos os dous lados dunha gran columna que corta o escenario case pola metade, móvese libremente os corpos do público. O corpo case inconscientemente en movemento, pero observando o espectáculo que está sobre o escenario á luz de neón.

Imaxine que se representa o equilibrio con dúas liñas paralelas, con variacións propias: a liña superior tende cara á axitación, cara á euforia, cara ao clímax; o inferior cara á escuridade, cara á terra, cara ao silencio. O equilibrio é, pois, un movemento, un intento de achegar as dúas liñas entre si. E iso foi o directo de Mic: mestres do equilibrio dun colectivo de voces masculinas, ou nas súas palabras, en serenidade, na viaxe interestelar.

A transición foi ambientada por Lles Sauvaje MJ, e despois suounos post-punk electrónico. Cando Nakar (na foto) empeza, sente atraído polo público, un mes despois do seu primeiro disco. Comeza con Epicuro, mindfulness, speed do traballo colectivo Hau dena dena, realizado por Katakrak. A pesar de tocar o teito co principio e pisar o cable inclinado, mantiveron a sala no teito até o final. Un berro de guerra para a nosa escura época, en transo, escenarios moi baixos. Terminan coa canción nakar como dicindo "ba hau gara". E na visita dos músicos pódese ver que eles fan música que queren que bailen, que viñeron a estar sós pero xuntos (ou co público).

Mentres gozaba da boa elección musical de Lles Sauvaje coa camiseta mollada, para terminar, dedicábame un pouco ao exercicio que fago habitualmente en cada concerto: dous de nove mulleres sobre o escenario; o selectpleno, dous de dous; como técnico, creo, non sei na organización; unha cámara na man; un camareiro na barra, ou case un 50%. Non digo eu, senón as matemáticas: no noso subsolo tamén hai teitos, empezando a torcerse de cando en vez.