O froito, calquera, virá da flor. Non é froito que non sexa flor. Pero da planta que non dá flores. Os líquenes (levanta, brión branco...) e os brións son orixinados fai uns 500 millóns de anos e non utilizan flores para reproducirse, senón esporas á maneira dos cogomelos. Máis tarde son os garos, tamén proliferan as esporas. Fai uns 300 millóns de anos apareceron as primeiras plantas con flores. Aquelas primeiras flores simples necesitaban vento para levar a cabo a polinización. As flores masculinas e femininas están separadas nunha mesma planta e o vento levará o pole do macho até a femia. Dependendo da dirección do vento, producen enormes cantidades de pole. Esta táctica téñena as coníferas, pero tamén o avellano (Corylus avellana), os carballos (Quecus spp. ), haxas (Fagus sylvatica), bidueiros (Betula spp.) e outros. Son flores difíciles de ver e flores masculinas gérvas colgantes para distribuír o pole ao vento.

Máis tarde produciuse unha mudanza que cambiaría por completo o mundo, con fortes calores. As plantas crearon as flores que coñecemos agora para secar e protexer ao pole das flores e á aieca da femia sen queimala. Nova estratexia: protexer as flores de pétalos, sáibaos, etc. Esta protección reduciu o protagonismo do vento, facendo o seu traballo como non podía ser doutra maneira; e tiveron que atopar substitutos: insectos que xa andaban polos arredores. Para atraer aos insectos ás flores, tiveron que organizar festivais incribles, como o cheiro, que lles permitirá ter éxito cando o insecto comeza a buscar parella, a cor, visible de lonxe, incluso os que reciban a calor do sol, sobre todo o branco e o amarelo, e os premios “a cambio de porcos”, o pole e o néctar para alimentar aos insectos. Algúns queren que as aves polinicen e teñen longas flores tubulares. Outros florecen pola noite para ser polinizados por polinitas e morcegos. E, insisto, as flores non son para noso goce.

Todos estes traballos para pór en práctica a pegada que cada planta quere deixar no mundo. Porque cada planta, non a especie, senón cada individuo é especial; cada unha ten o seu avó e o seu avó e quere que a súa casta perdure. Frutifica profundamente da súa flor feminina e estende o pole por diante dela da forma máis eficaz posible para polinizar outras moitas flores femininas. Para que os seus xenes sigan existindo.

Logo veu a “especie” das persoas modernas, a nosa, fai menos de 200.000 anos. E o instinto das plantas de sostemento da caste foi, e témolo.