Reivindican orgullo non, orgullo crítico.

Crear produtos da cor do arco iris é moi sinxelo, pero non mostrar un posicionamento real e activo. Non somos adornos de ninguén, nin de multinacionais, nin de institucións. O capitalismo sempre está disposto a distorsionar e sacar proveito das loitas, pisando ás persoas e explotando os territorios. Como o fan co movemento feminista. Dicímolo en voz alta: o orgullo non está á venda.

Algúns orgullos provocan máis picor que outros?

Os corpos e as vidas normativas non provocan picor, están normalizados, pero nós non queremos ser normalizados, queremos cuestionar e transformar o sistema de opresión, queremos construír vidas estimulantes para todos.

A heteronorma marca ben o xénero binario. Como valorades que este ano por primeira vez saia un home cantinero no Alarde?

Nós recibimos a noticia con satisfacción. O Alarde Igualitario conta coa participación dun grupo de cidadáns cada vez máis amplo, e este ano esta acción pon de manifesto que calquera pode facer unha figura supostamente intanxible. Sabemos que tanto o xénero como o alarde son performativos, e ademais a persoa que se ha socializado como muller performa o papel de cantinera, non é espontánea. En Irun deu moito que dicir e abriu un novo camiño para seguir rompendo tradicións e normas.

A punta da dereita e os seus discursos parecen ultimamente cómodos. Deberiamos preocuparnos?

Si, é moi preocupante o lugar que ocupan estes discursos de odio na sociedade. Sabemos que os dereitos de todos os colectivos vulnerables adquirímolos a través das loitas na rúa e que aínda temos moitos por conseguir. Debemos lembrar que podemos perder estes dereitos en calquera momento e seguir organizándonos. Tamén temos que traballar para activar a sociedade.

É raro que nunha gran cidade como Irún non se formase até agora un grupo así? Como viven as identidades non heteroxéneas en Irun?

Non nos parece estraño. Porque na sociedade hai unha falsa crenza na nosa realidade: baleiraron de contido a loita e abriuse un discurso no que todo está conseguido. Ademais, as nosas vidas precarizadas non facilitan a organización.

Doutra banda, máis que “non heteros”, deberiamos falar de sexo e xénero disidentes. En termos xerais, diriamos que non estamos ben, aínda que non podemos dar unha resposta conxunta, xa que as interseccións das pisadas que nos atravesan son moi diferentes. Iso si, temos claro que temos moitos privilexios e que para desmantelar isto temos que traballar activamente.

Que preparastes para este 28 de xuño? Que mensaxe queredes transmitir?

Irún está inmersa en festas e o 28 celébrase o día das cantineras; sendo o instrumento abanico que utilizan os cantineros, queremos conquistalo e organizamos o taller de reivindicadores de Abanico pola tarde, para escribir as nosas reivindicacións nos abanicos e sacudizar as nosas plumas con orgullo. A continuación realizaremos a performance e a lectura do manifesto. No contexto das festas queremos recuperar o noso lugar. E que mensaxe queremos transmitir? O noso manifesto terá un marco histórico e estará infestado de reivindicacións interseccionales.

Cal é a actitude do Concello respecto ao colectivo?

Sabemos que hai persoas que fixeron propostas ao Concello en distintas épocas e que as negaron ou deixaron como están. Nós agora mesmo sentimos que somos un elemento decorativo do concello e esa instrumentalización, en lugar de axudarnos, písanos. Pouco, mal e tarde.

Que necesidades pretenden cubrir na cidade, ligadas ao colectivo?

Por unha banda, vemos a necesidade de crear e organizar a rede. Doutra banda, queremos achegar recursos tanto emocionais como económicos, e tamén imaxinamos un espazo físico onde desenvolver as nosas iniciativas e recibir formación e asesoramento, un local, un espazo seguro no que as nosas necesidades sexan atendidas de forma integral.