A tocar música pode facer subir ao escenario a calquera persoa que non sexa músico. Jon Etxekopar (Gotaine-Irabarne, Zuberoa, 1989) é o cantante do grupo Xiberoots. A marea da música atrapa a todo aquel que se achegue a el: desde a nada están na senda do segundo disco os músicos que xa non eran músicos. A actuación levará a cabo mañá pola tarde na pousada Xaia de Urruña (Lapurdi).

Jon? Raúl? Como o chamarei?

Jon, o meu nome é Jon!Raúl é o nome que me deron os meus amigos, na broma. Agora tamén me chaman O Polbo: polos cabelos. Cu.

O nome do equipo, Xiberoots, de onde?

Foi captado polo seu compañeiro e compañeiro de equipo Pette Saragoien. Inclúe: Xiberoa, Erroak roots en inglés e roots reggae jamaicano tamén.

Onde están as raíces de Xiberoots?

Con Jedi [Foucher] estabamos noutro grupo, José Replay, pero tivemos empeño en crear o equipo de Guhau. Así, xuntámonos uns amigos, non necesariamente músicos: o primeiro programa parecía o dunha gardaría! Cu. Ensinámoslles a tocar un pouco de guitarra sobre a canapé, tranquilos, a amar o reggae para os que non o coñecían… Así empezamos a rabuñar algunhas cancións a cappella con acordes de reggae e votos. Aos poucos foi crecendo, mesmo comezamos a escribir palabras, como Manimoi.

Ata que publicastes o disco Maule Muffin.

Comezamos a facer refráns, e con sete ou oito cancións xa nos chamaron para dar concertos. Así empezamos a dar concertos sen estar preparados! Isto motivounos a ensaiar máis e aos poucos exercitámonos así. Tras tres ou catro anos de concertos, lanzamos o disco. Non o fixemos como os demais: primeiro o disco e logo os concertos. Pero non é mellor que o fagas sen refráns, que repetir pero non ter concertos?

Euskal Herria, Zuberoa, Maule… Tedes claro de onde sodes.

Si, no fondo estamos contentos de vivir e ensinar aquí. Queremos demostrar que somos parte de Euskal Herria. Non queremos cantar en inglés ou en francés, porque somos de aquí. Dous de nós, os zuberotarras, non están contentos por estar aquí, encántalles a cultura.

Despois tamén sacastes unha nova canción e a súa videoclip: Eia.

Como ían sacar o disco Kari 40 aniversarios da ikastola Epherra, chamáronnos a participar no proxecto. Os nenos e nenas puidemos participar. Tamén sacamos a canción e o videoclip contra o G7: Flashball, a arma da policía francesa. Porque Jordi veu a casa coa idea de facer unha canción sobre o tema, eu escribín dous ou tres palabras, e como Pette Etxebarria tamén estaba motivado, sacámolo para facer un videoclip.

E si sae algún segundo disco?

Faremos un pequeno descanso para crear algunhas cancións novas. Todos estamos a mellorar musicalmente. É un gran pracer cambiar. Esta vez non gravamos ningunha canción, serán as nosas composicións todas escritas por min. Gustaríanos que o novo concerto para o verán estivese listo, e a continuación sacar o disco. Nós amamos o que estamos a facer, supoño que a xente tamén o fará.

Que mensaxe levan as vosas palabras?

Non son sen sentido: dos presos políticos haberá unha bonita canción, dos inmigrantes… Facer música xa está ben para deleitarse, pero as cancións terán o seu sentido.

O público é moi amplo, tedes fans de todas as idades.

Algunhas amatxis aman o seu macho mesmo os seus nenos! Nós facemos o noso, e tanto mellor se a xente o quere! É un pracer ver esa resposta do público.

Por que non un gutural francés non pronuncia R vibrante?

Quero o seu sonoridad e actuar sobre ela. O eúscaro de antes tamén era así, e é para facelo como eles. Ao escribir observo a sonoridad, porque as palabras se din unha tras outra con gran rapidez. Achegámonos o máis posible ao que fan os grupos de reggae ou hip-hop que amamos.