Profesionais e traballadores da saúde pública xa estaban a avisar –e máis agora– da agonía que sofre a atención primaria, que xa está colapsada.

Calquera usuario deste servizo pode ver o difícil que é realizar unha consulta presencial. Moitos, mesmo antes do inicio da pandemia, levaban meses sen os seus médicos habituais, xa que se xubilou e non foi substituído. E ese traballo téñeno que facer outros médicos, aínda que non sexa o habitual. No meu caso, o médico xubilouse en decembro e nove meses despois non lle substituíron.

Os que quedan nos ambulatorios non teñen tempo para dedicarse á atención primaria, xa que moitos deles foron postos como exploradores do virus. Estes exploradores non se alimentan a través de novas contratacións, aínda que isto podería supor un fortalecemento do sistema sanitario.

Así as cousas, é necesario que as administracións públicas elixan os investimentos que se realicen e que, nesa dirección, o sistema sanitario sexa unha prioridade especial ao servizo da maioría deste país. Débense estabilizar e ampliar os equipos de traballo (médicos, enfermeiras, auxiliares, persoal de limpeza…) e mellorar as instalacións do sistema sanitario, especialmente a atención primaria. O adiamento doutros investimentos e a exclusión de gastos faraónicos e antisociais como a E vasca, é imprescindible para iso, xa que o destino dese diñeiro á saúde pública debe ser un obxectivo político prioritario.