Hoxe vin a arrincar coas miñas palabras.

Catro anos!

Necesitei catro anos para recuperar a miña vida.

Catro anos tamén vivía para fuxir da prisión.

Catro anos… En silencio… Só… Deixando ao carón a vida do pasado… Para comprender o funcionamento da miña mente diferente e volver compor o meu corpo.

Entón, grazas a ARGIA, hoxe vin a denuncialo coas miñas palabras en voz alta.

"Salamarekun, boas, bonjour à vous".

Eu chámome Mikel. Son un señor de bosque de 48 anos e 100 quilos. Visto desde fóra. No meu interior vexo a un neno e moito máis fino.

Quizais sexamos compañeiros de viaxe algún día, na ikastola, na militancia, nunha festa, na costa ou na montaña, quen sabe.

A palabra "prisión" coñecémola moitos porque a internamos no noso sangue. Eu vin a falar doutra prisión. Cunha prisión que aínda é tabú.

Maleruski, coñecín durante dezaoito anos este tipo de centros penais; crendo os deuses chineses, eu, axudado pola miña familia e amigos; impondo 35.000 pílulas químicas ao corpo; unha vez colocada a electricidade no meu cerebro, e outras, manténdoa atada na cama da habitación… Outro tipo de tortura… As bruxas que fumabamos en 1609, hoxe silencia como eu.

A psiquiatría fálame de institucións! E estragaron parte da miña vida!

Para iso, debía exiliarse do meu pobo de identidade levando comigo todos os traumatismos que tiña nas costas. Entón empecei a traballar con outros medicamentos para arranxar a miña vida e renacemento.

Hai catro anos, fago chegar unha carta ao dez psicólogos que tiven cada 15 de outubro e agora á nova directora do hospital de Baiona para denunciar a súa culpa. Desde o principio están a xogar comigo en silencio e en negación. De momento só me pelexo, pero non me vou a calar. Na época COVID-19 tentei falar desta loita con algúns medios de comunicación vascos e franceses, pero con medo, era moi probable que este tipo de medicamento non fose criticable. Eu tomeime duns como un tolo ou un complotista. Ese medicamento de dezaoito anos que me asusta, podes entendela, como moitos, coa desconformidade da miña imposición de vacinación. E o que quero engadir é que non aparto todo nese medicamento.

Hoxe vin a bailar coas miñas accións.

Agora sigo vivindo en Gascuña. De cando en vez achégome ao monte Larrun para ver aos meus amigos que sigo en contacto, esperando que eles cheguen a min. Esa é a relación para min.

Hoxe en día afasteime da forma de vida do individuo. Non teño alugueres, nin coches persoais, nin seguridade sanitaria, nin contrato laboral. Non quero máis relación con ese ser humano, recoñezo que saín de alto.

Hoxe en día prefiro vivir con Amalurra, máis sinxelo, lonxe da tensión, sen soportar colectividades, movéndome coa bici, cultivando diariamente unha horta, cociñando a tempo completo as alimentacións estacionais e locais, e practicando medicamentos alternativos: Shiatsu, osteopatía, T.R.E, E.M.D.R., e outras prácticas son os meus baños. Seguirei vivindo e moitos anos, prefecto! Deséxovos que contedes comigo eses anos!

Hoxe en día, souben que son hipersensible e unha virtude e aprendo a ser neuroatípico cuns expertos. Deime conta de que algúns sodes así e de que non son só.

Hoxe escribo as miñas experiencias vitais e pracenteiro cun colectivo. En francés, de momento, e non me molesta. Si esa lingua fíxome dano, agora honro co meu SLAM. En cambio, o eúscaro segue sendo a miña lingua de vida.

Tamén me unín o circo, a ximnasia e a danza para manter a saúde. Talvez apareza algún día nunha táboa.

Agora déixoche coas miñas últimas palabras.

Voume a calar cunha reflexión para terminar, para que vostede poida dialogar co seu cerebro, si quere.

Fun a coñecer os medos máis negros do meu interior, transformei os meus enfados máis xordos co movemento e os escritos e as miñas tristezas internas e agora fago chorar como fonte. Desde que fago todo isto e fágoo, entón si, empecei a ver un arco iris na miña vida grazas á choiva e á luz.

Si xa estás en paz, mellor si segues no teu camiño, non cedas nin ateñas á vida, vale a pena. A experiencia dio!

Mikel Berasaluze Faivre