Os ollos outra vez. Igual ou máis que o xoves. Estivo en cama durante un nove ou dez horas, pero custoulle conciliar o soño; levantouse pola noite, con pesadelos, frío, despois tivo calor... Abrazou á súa nai en canto atopouna na cociña.

Acendeuse a pantalla do móbil cun comunicado. Mirou con intriga. Non é AMETS. Iraitz deixoulle unha ducia de mensaxes desde que se “despediron”, en moitas horas, esperando recibir unha resposta tarde ou cedo... pero nada. Tampouco agora.

Mensaxe de voz de Amaia no grupo da cuadrilla de pouco máis dun minuto. Máis tarde ouvirao.

Ou non. A ver que ten Amaia, si propón algo, si alégralle a cara triste da mañá do sábado.

“Naia e eu temos o partido dos nenos que adestramos hoxe [vento forte]... quedámonos [vento forte esta vez]... animando a ninguén?”

A lámpada acendeuse.

-A miña nai. Amaia e Naia foron os encargados de escribir no grupo. Cun partido de deporte escolar, despois unha comida cos nenos e os seus pais, agradecerán a súa axuda... Para gobernar a moitos nenos, xa sabes. Vou con eles?

Tras recibir o visto e prace, descargou as liñas e horarios do tren no móbil. Hoxe, sábado, ten cada hora e non cada media hora. “Merda”. Bo, como onte, porque onte era festivo. “Acabouse co que hai”. A ver si atopa a Amets nalgunha rúa. Así saíu correndo da casa.

Pi pi. As portas do tren abríronse, e para pechar, atopouse un asento e sentouse. Pensa na cara de onte dos seus soños, pero ten ilusión, esperanza de atopalo alí ou aquí. Xusto hoxe, Tupust! Hai unha presentación do libro ilustrado Gu do colectivo Gu, e lembra como Amets díxolle que lle gustaban os dous anteriores e que lle gustaría ler o terceiro... “Sendo de Abadiño, irá? !”, pensou.Como non podía ser doutra maneira, puxo uns auricular, xa que pola contra resulta estraño ver a un mozo sen auricular cando vai só. O novo disco de Izaki Gardenak, Orube.

FOTO.

Chegou a Durango antes das 11:00 horas, e até as 13:00 horas, até a presentación do cómic de Tupust!, non ten nada que facer. Pero iso tróuxoo pensando. Por iso foi directamente á casa de cultura de San Agustín a ver a obra de teatro O Sangue. A compañía de teatro As Paralales abordou o tema da menstruación cun fragmento da Biblia cristiá no que se di: "Cando a muller ten un derrame de sangue, sete días estará descartada e calquera persoa que a toque ou a toque, será indecente", engadiu. Bo, “si a exclusión fóra de sete días, polo menos”...

Foi bastante punk, o que viu. Un espectáculo dun cuarto de hora que voou. A poesía é negra. Vivaz, pero á vez dura e humorística. Ligado á terra, que ten como base a feminidade, que cose con buracos os pecados e o non pecados. Tamén houbo tempo para escoitar risas no teatro que se encheu de xente –“ás 11:00, un sábado, ir ver teatro? Quen quere facelo? Practicamente como no Festival de Cine de San Sebastián, proxectan as súas primeiras proxeccións ás 8:30 da mañá”.

Os actores comezan a encarnar por un instante os ovarios policisticos, desde o humor... Acórdase da súa irmá maior. O seu Dr. Jaikie e Mr. Festas Propias comezan a falar. “Tiña que vir a miña irmá”. “Bo, non ía vir, non lle gustan estas cousas”. “Xa, bo, pero cando o vives de primeira man é diferente”. “Pero para iso hai que vir e non viría”. “Bo, si leváseno ao pobo e dixésello, quizais...”. “Eh, que non iría; Maialen, a ver unha obra? Nin tolo!”.

Iraitz ten un impacto sobre o sangue e moita xente tamén, non hai dúbida. Ao saír, decatouse de que unha muller de cabelos grises dicíalle ao seu marido, o calvo, apaixonadamente, que non era de bromas. Probablemente nacera no trigo, onde a catequese e as cruces colgaban da casa. IRAITZ púxose trufa.

De San Agustín a Landako. Polo si ou polo non. Son as 11:30 da mañá e a ver si pode entrar. Porque, non fai nin unha hora que se abriu o mercado, pero xa, é posible que o acceso estea bloqueado pola capacidade. É evidente que a xente está madrugada; tanto o xoves como o venres, para a primeira hora, o espazo estaba repleto dunha capacidade un pouco descomposta. O sábado tamén foi así.

Pero a cola cara a Izarra comeza desde fóra. É dicir, que ten que facer a cola exactamente igual. Agradecementos para a presentación de Tupust! que pasou por 1. Pero faralle falta para chegar a Izaro. Pero se non, cando comprar o disco de Izaro? Non haberá nada máis baixo que esa cola, polo menos mentres Izaro estea aí. E ten que comprar o disco de Izaro, si ou si, porque llo prometeu á súa nai. O venres, “de seu”, foi “a iso”... E a ver si a súa nai pídelle o disco... E non como control policial, non. Como sabedes, os fans de Izaro non teñen límite de idade. O último para a súa nai, o que fixo con Pirritx e Porrotx, e para o propio Cerodenero. Hai que alimentar a Insta con algo, e os libros de Consonni que comprou son demasiado frikos para que un mozo de 15 anos poida colgar en Instan. -Unha foto con Izaro?Too much, ez? ", pensou.

FOTOS? ?

DE SÚPETO! (Atópase cos soños)

UN MUSEO DE CORAZÓNS – LEIRE VARGAS + FOTO.

A lúa está en cuarto crecente mañá, domingo.

-Agora si, vou á miña casa. Estou canso.

-Está ben, está ben. Non me pida o seu permiso, díxenlle onte...

-Mañá? –interrómpelle Iraitz–.

-Si, pode ser, non sei... Non sei si poderei ter outro plan...

-Bo, non moi convencido, ningún dos dous, pero como na idea de “ver”, si non quere unirse máis comigo, non pasa nada...

-Non, non! Non é iso. Realmente, estou moi a gusto contigo. Pero non sei onde vai todo isto.

-Que é isto? ", pensou.

-Polo menos dous recibimentos, por min –terminou o propio Iraitz–.

Abrazo si, hoxe si. E unhas tímidas caricias nas costas, no brazo. “Adeus”, Ametsek. “Até mañá”, Iraitz. Deron media volta e emprenderon o camiño cara ao tren. Hoxe sen maps. Auricular si. Claro que si.

Pi pi. As portas do tren abríronse, e para pechar, atopouse un asento e sentouse.

Outro pi-pi-pi, pero esta vez non vén do tren. Apagáronselle os auricular. “A mangueira de mercurio que ten comprar sen cables”, diríalle o seu pai. O mundo sentiuse coma se caese sobre el. “Pois vou sacar o libro aínda que estea canso e non teña ganas”, pensou. Hai que facer algo.

Para iso hai que facer algo: saca o móbil no tempo de reloxo de debaixo de cinco minutos. Abriu o seu chat en Ametsi.

Mentres os soños non contesten, si el responde... Coas orellas ergueitas escoita a confrontación dos que están á beira da outra xanela. Son tres chicas que parecen da mesma idade. Recibiu a confirmación da idade, xa que un comentou que o luns hai que traballar para a ikastola non se que para saber que clase.

Por tanto, son maiores, ou un ou dous anos máis novos. Bo, o que pasa é que, polo que contaron, a esa moza respóndelle un tal Mikel todas as posts de Snapchat. Din que están en Ratxa. A aplicación dálles LUME, non se sabe cantos días seguidos están “a falar”. “En Ratxa, pero nun só sentido”, pensou Iraitz, pero fíxolle graza e rir un pouco. Espera que ninguén se deu conta. Parece que si. En realidade non era nada gracioso. Era un pouco agresor. Agresivo.

A Iraitz ninguén lle responde Snapchat. E iso é o que hoxe puxo un post: Disco de Izaro, Cerodenero, asinado ademais. O resultado é cero. Ratxa non.