Como entenden as plantas o sexo? Como o desenvolveron? A sexualidade propiciou o progreso das plantas; as novas variedades vexetais son a garantía da supervivencia dunha especie. Para iso é necesario que a femia e o macho xúntense e sexan descendentes da mestura das súas características. Algúns deles serán viables e traerán futuro á especie, case sempre máis próspero. Para levar a cabo esta mestura e suma de sexos, a maioría das plantas preferiron a estrutura da flor. Ten tres camiños: a baga, as flores femininas e as flores masculinas separadas en dúas plantas; a biga, as flores femininas e as flores masculinas na mesma planta; e a maioría teñen flores hermafroditas, flores que agrupan ambos os sexos.

A unión da femia co macho e a súa colocación no proceso de doazón da femia (xeración do froito que leva as sementes) esixe a fecundación da femia. O pole do macho debe percorrer o camiño cara á femia e fecundarla. As formas de facer este camiño podémolas dividir en dous grandes grupos: alugamos e autogamos. Os alquilamas necesitan encubridores intermediarios que traballen na explotación. Os autogamos adáptanse a súa caixa, non necesitan amigos nin acompañantes.

O alquilamo vexetal debe recoller obrigatoriamente o pole doutro mediante polinización cruzada. As plantas móvense pero non son suficientes para completar este traballo. Non se moven e unen como estes animais para fecundarse. As plantas necesitan mediadores en sexo emancipado. E os intermediarios, as ordenanzas, os chistulillos no traballo de pescozo, os sete ventos, a abella, o abellón, a avispa, a mosca, o escaravello, etc.

O autogamo vexetal realiza a polinización en cada flor antes ou despois da apertura da flor.

O que traballa na horta, na horta, no xardín, no sagasti, no viñedo... sente feliz nos suspiros da alegría, goza da chegada e a doazón da planta. Inflúe a erótica das plantas nesa alegría? Tacto e tremor dos pétalos de seda da flor, aroma delicioso e amarelado, arte do entrecruzamiento entre os agradables pistilos ou agullas florais e os estambres ou estambres tentados, formas atractivas. & '97; Cando a horta estea quente, non se alegrará nin excitará ao horticultor.

A profundización nos hábitos das plantas e na fisiología da reprodución e as súas aprendizaxes ofrécennos unha gran oportunidade para comprendelas e cultivar froitos e sementes froito do seu sexo.

Podemos entrar nos tratos das plantas, na cobertera. Podemos moderar o desexo de desenvolver Arbia e ampliar as súas flores hermafroditas? Ou podemos dar un impulso ao desexo sexual da guindilla? Entender as plantas, por suposto, supón que o propio horticultor enténdase mellor, ou que? Retarda o seu autodesperdicio e aumenta o seu aproveitamento freando o intercambio sexual de Arbia. Quentando a guindilla e animando a festa sexual das flores, co acaloramiento, traerá antes os grans de guindilla. O nabo aliméntanos o inverno, quentamos o frío; coa guindilla o verán cálido suxíresenos movendo a suor. Todo polo ben do horticultor, e en caso de mariinvernarse golpear a árbore ou árbore. A súa pel chámase coiro. O mellor cun manzano e en abril, mentres se namora de miles de flores.