Trátase dun vídeo curto que merece a pena escoitar integramente. A continuación, só recollemos algunhas ideas do vídeo.

"Non estamos sós, esa é a boa noticia. Pero custa identificar aos nosos iguais. É tamén esa Olatukoop, identificar a quen, comigo, non queren esa nova normalidade". Nunha época na que se fala moito de pór a vida no centro, "o proceso que estamos a vivir é xusto o contrario, a morte púxose no centro. É dicir, hoxe en día os poderes económicos e políticos deciden quen ten dereito a vivir e quen non. Iso é necropolítica. Nós estamos precisamente nun camiño oposto: queremos vivir e queremos decidir como queremos vivir".

Aquela pausa, demasiado curta, fermosa

Irasuegi lembrou a sensación efémera que experimentaramos nos primeiros días de confinamento: Descontinua. "Nun momento dado, mesmo, nos fantaseamos cunha longa pausa. Déixese de falar e vexamos que facer. Pero tampouco nos deixaron esa pausa, e temos que parar este sistema, todos sentimos que así non se pode vivir, e a vida que nos queren facer tampouco é habitable". Para que? "Para vivir e gozar".

"Vivir para gozar das relacións e da comunidade"

Irasuegi sacudiu todo o tabaco no mundo cooperativo, respondendo á pregunta de para que é a vida: que é para gozar das relacións e da comunidade, e que para iso necesítase tempo, e con menos traballo hai que gañar tempo... "Non o conseguimos e traballamos moito porque queremos cambiar as cousas, pero traballar pouco ou non, e traballar no que gozamos, ten que ser un dereito, iso é o que nós entendemos por soberanía laboral: traballar no que queiramos co tempo que queiramos, para ter tempo".

"Por que as clases estiveron en marcha? Deberían? Non era mellor interromper dun principio a outro até setembro? Iso levou aos rodetes a estar en marcha nas casas e a queimar relacións".

"A conciliación é unha gran mentira"

"Non podemos aceptar a conciliación", afirmou, "porque aceptar a conciliación significa aceptar que a vida e o traballo son incompatibles e que necesitamos ferramentas para conciliar o que é incompatible co que é. Estamos a colocarnos unha trampa e un límite moi pecho, temos que ir máis aló".

Por último, defendeu o mutualismo: "no futuro, cando teñamos necesidade de coidados, volveremos levar o problema a casa para escondelo nas familias? Temos un gran reto comunitario no coidado: seremos capaces de ter unha vixilancia comunitaria forte dentro de 20 anos? ".

"Cada un segundo as súas posibilidades, cada un segundo as súas necesidades"

Ao ter outra visión do mundo, Olatukoop tamén manifestou que ten que traballar na publicación do discurso e que a filosofía de ARGIA coa xente é a base: "Cada un segundo as súas posibilidades, cada un segundo as súas necesidades. Deamos cada un o que poidamos en cada momento e pidamos o que necesitamos, pero en todos os ámbitos e de maneira colectiva, como dicía aquel coñecido barbudo".

"Necropolítica que aproveita a necesidade de certeza"

Irasuegi explicou que todos necesitamos certezas, pero que se aproveita desta necrópole: "Cando non hai certeza, crea falsas certezas, para reforzar o autoritarismo e as liñas políticas, que son moi perigosas", engadiu. Nós temos que dar as certezas, pero as que construímos, e aí está o reto. Estas novas certezas deben ser identitarias e materiais, debe ser de ambas".