A raíña empeza a traballar os seus músculos nada máis nacer para polos o máis forte posible. Aos poucos días de nacer comeza a súa viaxe nupcial, voos de fecundación...

Nestes voos os abejigos cobren e consolidan os seus traballos para toda a vida: fecundan á raíña, polo que o ovo ten unha posta ata que a súa misión morre.

O caso das abellas obreiras é como o dos homes; o corpo da abella obreira vai desenvolvéndose e realiza diferentes tarefas segundo o ciclo de desenvolvemento:

A infancia comeza coa limpeza da habitación onde naceu a abella (panal). Nos días seguintes, xunto coas súas irmás, inicia a alimentación das larvas que se transforman en abellas. O home tamén se levantaría e limparía a súa habitación.

Na adolescencia realizan labores de mantemento da colmea: almacenan alimentos procedentes das irmás vellas (pole, néctar, propoli) e reparan fragmentos de panales rotos (con glándulas de cera desenvolvidas). O home tamén sería mellor reunir o que hai na época para poder telo cando non hai.

No proceso de maduración inícianse os primeiros voos nas proximidades da colmea para posteriormente proceder á recollida de pole, néctar, propoli e auga. Esta recollida pasará ás súas irmás novas para o seu almacenamento. Neste traballo desenvólvese até o último día da súa vida, cando se vai a morrer lonxe da colmea. O home di que o traballo é saúde, pero quere pasar os últimos anos xubilado…

A súa función principal é cubrir as raíñas que nacen, aínda que tamén participa na regulación da temperatura da colmea. O erlamando ten fama de vago, din que vive por conta allea… Porrotx di “abella manda, macho arrobo, encha por favor a boca de comida, bando a ligar día, demasa, ola no verán bonbon, no inverno arranxa…”.

No inverno os traballadores envían os erlamandoak desde a colmea, xa que non van facer funcións e non lles van a coidar.