Izagirre dixo que a crónica é “xénero híbrido”: “Non hai ficción, pero escríbese desde un sentido artístico. Informar non é o máis importante, é a forma de informar, e rompe a obxectividade, a frialdade, non a involucración que se esixe ao xornalista. Son traballos realizados desde o punto de vista persoal, parte literaria do xornalismo”.

Izagirre explicou que a crónica é un xénero pre-xornalístico, xa existían nos séculos XIV-XV, dando renda solta á transmisión oral: “No noso caso, a crónica ten unha segunda hibridación, ser tan cantada como escrita”.

Sobre o valor literario das crónicas, o autor afirmou que "400 malas obras" non crearán unha literatura, "pero vinte sinxelas crónicas poden iniciar unha literatura". Izagirre non deu demasiada explicación, prefire ler algúns dos fragmentos dos textos para gozar dos reunidos na Biblioteca Municipal de San Sebastián. Entre outros, Mikaela Zarrana, Martin V. Bizkailuz, Jean Pierre Duvoisin, Jean Elizalde, Julene Azpeitia, Tene Mujika, Xipri Arbelbide, Joxemi Zumalabe, Ramon Saizarbitoria, Itxaro Borda e Kirmen Uribe. En total, 89 títulos: "Ofrece 89 viaxes a diferentes lugares comprando un billete".

Izagirre agradece a Juan Luís Zabala o traballo realizado para actualizar a ortografía das crónicas recollidas no libro e adaptala ao lector actual.

"Unha boa variedade de pedras preciosas"

Gorka Bereziartua tamén colaborou como editor e cualificou de “luxo” a posibilidade de participar no proceso e ler “esta fermosa colección de gemas”. Explica que en xaneiro de 2009 comezouse a elaborar o libro cando ARGIA tiña que cumprir 90 anos. No acto de inauguración, celebrado en Hernani con motivo do aniversario, Izagirre ofreceu unha conferencia sobre a historia da prensa vasca. Foi a primeira pedra.

No preámbulo Bereziartua di: “Por fin aparece este libro no que o obxectivo informativo da prensa deixa máis espazo do habitual á parte máis expresiva da escritura. É un resultado tanto literario como xornalístico. Porque aí é onde circula a crónica, nun intervalo de auga que non é de ninguén, tan fugaz como a anguía, sen papeis para quen queren identificala, sempre é falso: é demasiado subxectivo para quen queren cousas humanas en conceptos ríxidos, e sempre ten demasiados barros para quen teñen dificultades para imaxinar a literatura fóra das oficinas. Nesa inidentificabilidad hai que reivindicalo, na liberdade que supón non ser xénero de ninguén”.

No último século e medio, os vascos aproveitaron permanentemente a crónica, en palabras de Bereziartua: “Para explicar o que viron e vivido na guerra, para dar conta do exilio, para liberar risas, ou simplemente para contar algunha anécdota. A pesar da súa longa tradición, non o temos ben prestigiado”.

- O libro está dispoñible na web de ARGIA. O libro foi editado en colaboración co Departamento de Cultura da Deputación Foral de Gipuzkoa.