Non máis dun ano vivindo en Vitoria cando vin Korrika por primeira vez. Era á luz do día, levaba á miña filla nunha mochila, e un grupo de falantes ao meu ao redor, e entre eses amigos, Rosa, que aínda está ao meu lado. Sobre a súa filla, que dicir, ten xa case 14 anos, e na pasada edición, na neve, foi ela quen levou a testemuña. Este ano Kutxi seguiu adiante con algúns dos seus amigos.

A semana pasada, cando estaba no patio da escola falando cunha nai que coñezo hai moitos anos, explicoume: "Eu quero ir correr, gústame moito. A Korrika ten algo especial. De pequena a miña nai traballaba moito, non facía moitas cousas connosco, pero recordo como fomos con ela á Korrika e tamén lembro a roupa que levaba".

Hai uns anos estiven nun pequeno pobo alavés cun relatorio de mulleres feministas. Xusto estaba a piques de empezar a Korrika, e nesa edición non tiña que pasar polo seu pobo. "Dá igual", dixéronme, "imos ao pobo máis próximo, dános igual a que hora, sempre facemos o mesmo". Este ano si, pasou correndo polo seu pobo e lembreinos.

O luns, por fin, a Korrika entrou en Álava, ou como dixo a miña filla pequena, esa "longa manifestación". Tivemos a televisión acesa case todo o día. A través das nosas paisaxes amables, cun sol agradable, a xente foise xuntando de pobo en pobo. En todos estes pequenos pobos víase quen colleu ao longo do quilómetro; grupos pequenos, ou grandes, asembleas xuvenís, grupos culturais, ou municipios, ou simplemente o nome do pobo, e ver ese quilómetro a quilómetro era moi relaxante e gratificante.

Cando entrou na capital alavesa, os veciños do noso barrio estabamos reunidos no frontón da escola, o dunha escola de Vitoria. Vimos nunha pantalla como se achegaba e achegábase desde lugares tan próximos como Abetxuko, Zabalgana, Adurza, Judimendi... Coñecemos na pantalla moitas caras e todos as lemas con pancartas. Había moita xente en todas partes, escolas, institutos, diferentes asociacións, levounos a cabo. Na Korrika de Vitoria víase a organización popular.

Entón chegou o momento de chegar ao noso barrio. Xusto o quilómetro que tiñamos xunto á nosa casa. A nosa casa atópase nalgúns edificios levantados nos anos 80, que no seu día foron vivendas de protección oficial. Cando estabamos no lugar da transmisión da testemuña, vimos ao veciño da nosa casa, o can paseaba. "Ola, falta moito para pasalo?". Non mencionou o nome de Korrika, porque todos sabiamos de que estaba a falar. Era a primeira vez que nos falaba en eúscaro, a última gran sorpresa de onte.

Corre é unha reivindicación a favor do eúscaro, pero tamén ten que ver co desexo de formar parte dun pobo. Mesmo ten moito que ver coa necesidade de construír espazos comúns e co desexo de manter en común recordos que nos conecten cos demais. Porque, hai algo que nos une máis que os recordos que temos xuntos?