Este tipo de reflexións, na nosa humilde opinión, son unha mostra máis do reformismo, unha constante no seu día a día, e reafirman unha actitude ideolóxica de mesura ecléctica. Nin o menor xesto revolucionario para a galería, á súa vez, manteñen a algúns membros das súas bases sociais nunha constante esquizofrenia política e ideolóxica.

Para algúns, a “vinganza” é a base práctica da política penal cos presos políticos e familiares vascos (e quedan moi tranquilos), para outros, pola crise estatal e o modelo territorial, consideran “castigo” o comportamento dos estados ocupantes (e só falan do Estado español, unha vez máis esquecidos do francés), é dicir, o Estado non acerta, polo que nos castiga.

Neste contexto, España vive, unha vez máis, nunha situación de crise xeneralizada e tamén nun modelo autonómico. Aquí diremos que hai moito tempo que a crise xeral do Estado español, a pesar de que o grao de descomposición e desintegración non é suficiente. En calquera caso, a crise non é a causa da condena, senón os estados capitalistas e imperialistas, e porque Euskal Herria mantén firmemente o seu afán de ser libre, e hoxe en día a revolución socialista vasca é o único camiño para conseguilo.

Por tanto, facede menos alusións á crise coma se caese do ceo e, simplemente, máis alusións á súa orixe, á loita de clases e á continua crise do capitalismo, hoxe en día imperialista e monopolista. Reformistas, socialdemócratas, burócratas, pequenos burgueses e intelectuais do réxime español, francés ou vasco, etc., fan un gran esforzo para ocultar a loita de clases e, por tanto, non se sitúan sobre este tema, que é o que fai case todos os días a EAOE.

A EAOE quere asustarnos porque non se pode xustificar o perder o valor, a ilusión e as ganas de loitar de quen evitaron a loita de clases, apostaron por entrar no sistema, renunciaron á independencia e ao socialismo de Euskal Herria. Din que sen apostar pola soberanía tamén é posible que non haxa presos políticos vascos. É dicir, como argumento político principal, introdúcennos o negro no corpo.

Ao mesmo tempo, tampouco se fala de independencia, e fálase de soberanía. Utilizan un truco para cambiar de actitude e de liña política sen principios, debates honestos e sen estafas, o que nos leva a reivindicar lemas, categorías e bases burguesas, ata que nolas temos plenamente presentes. Por que algúns utilizan a soberanía e a independencia, supostamente, co mesmo significado? Da mesma maneira, en lugar de dicir presos políticos vascos, só utilizan “presos”, e así o vimos e lido en numerosas comparecencias políticas e artigos. Isto só ten unha explicación: xerar brechas nas nosas posicións políticas e ideolóxicas: as máis próximas, as máis cordial e as máis evidentes.

O mesmo sucede cando se fala de superación do último ciclo de loita, é dicir, de confrontación político-militar. Outra nova trampa, porque, como é evidente, a confrontación e o enfrontamento non son o mesmo, máis aínda si falamos de loita político-militar. Por que se utiliza neste contexto? Porque queren acabar co termo enfrontamento.

Este tipo de “detalles” non son insignificantes. O uso repetido do termo “confrontación” implica o rexeitamento ao enfrontamento cos Estados ocupantes e opresores, con ou sen armas. Os reformistas, o capital e a burguesía en xeral non queren nin ouvir falar de enfrontamento coa “democracia” española e francesa, ocupante e opresora.

Ao mesmo tempo, transmiten un conxunto de sinais ou ideas que, ao parecer, son soltas. Vivimos no mundo das desigualdades, imperfecta, si… pero falando de confrontación, non de enfrontamento. Por que? Porque co enfrontamento empezariamos a facernos cada vez máis preguntas e talvez porque somos capaces de darnos conta de que as reformas do sistema non son útiles, polo que deduciriamos que o sistema tería que cambiar radicalmente.

Nun e outro lado podemos ver a constancia do discurso ecléctico. Ao mesmo tempo que falan de soberanía, de república e de independencia, pretenden mellorar o Estado de Álava, Bizkaia e Gipuzkoa. Non se trata de simples faltas ou de diferentes maneiras de expresar a mesma cousa, xa que todo está ben calculado. O mesmo cando din que no futuro haberá presos (nós chamámolos presos políticos vascos). Entendémolo ben? É dicir, aínda que, por vergoña, apróbese a lei española de partidos, entren no sistema e sexan máis legalistas que ninguén, á parte dos que están encarcerados actualmente, teremos máis presos políticos no futuro? Analizaron a conxuntura do futuro ou queren volver asustarnos para xustificar os paros políticos reais? Iniciativas de resistencia, resposta á represión, posicionamento claro nacional e de clase, etc.

Algunhas das persoas deste mundo ás que nos estamos referindo pregúntanse: “Como emprender os ciclos e como pechalos?” Lembramos que xa estamos no ano 2019, co golpe de mans socialdemócratas, burócratas e entregistas de 2009 iniciouse un cambio de estratexia sen debate, que se expón agora. Golpe (democrático?) outra pequena evidencia do que se golpeou é a forma de facer as cousas (antes ou despois).

Hai quen reflexiona sobre a saída dos presos políticos vascos, os actuais e os que virán pola nosa actividade (hai que entender a actividade da EAOE). Terrible e patético, porque partindo de Álava, Bizkaia e Gipuzkoa, o preámbulo do novo estatuto asinado coa burguesía vasco-española lévanos a unha contradición máis grave. Quen na EAOE di que haberá unha práctica que xere presos? Isto ten dúas consideracións, sobre todo de face ás eleccións: unha, porque, despois de que as liñas se apertasen, parece que haberá máis presos políticos vascos, pero agora correspóndenos o que nos corresponde; a outra e, ao mesmo tempo, aínda que paradoxalmente, está ben calculada, trátase de seguir metendo o medo.

Por último, dicir que é un insulto, que despois das dúas discusións do proceso “abian” da EAOE, fálese do que se pode facer con tantos presos, sabendo que aos presos de agora díxoselles hai tempo que se adhiran á lexislación do inimigo e buscasen a vida pola súa conta.

Desgraciadamente, está claro que no futuro haberá presos políticos vascos, con todo, sairán da loita de clases en todos os seus partidos e da loita polo Estado socialista vasco.

Nota: Por suposto! Mantemos unha actitude de abstención activa e revolucionaria para todo o ciclo electoral, a pesar de que o 28 de abril as mensaxes terroristas/posibilistas saian “vitoriosos”. Non hai vías pacíficas para construír o Estado Socialista vasco, nin solucións a través dos tratados de clase que nos ocupan e explotan.