O pobo que conta non morrerá nunca
- Estiven en San Sebastián o mércores, con motivo da terceira e última presentación do Festival de Cine e Dereitos Humanos da cidade. Trátase dunha preestrea de 2 anos, 4 meses e un día dirixido por Lander Garro, unha película que chega para contar a loita de quen renunciaron ao servizo militar e lograron aniquilalo. O meu primeiro acto postconfinal e intelixente. Achegámonos á hora e situámonos na punta da fila que ocupa a metade da rúa Embeltran. Caras coñecidas e menos coñecidas, miraban como se saudaban as primeiras.
Puxémonos nos nosos sitios, a dous metros e coa máscara posta. Ao ver que a proxección, que ía comezar ás 19:00 horas, atrasouse durante case media hora, acordeime de que “a puntualidade é un dos alicerces da ética revolucionaria”, que hai uns días saíu á rúa un dos presentadores da película. Bo, si merécello, perdoarémosllo.
O cárcere de Pamplona foi o fogar de tantos mozos insubmisos na década do noventa e en canto decatouse de que un dos insubmisos tiña a posibilidade de facerse coa cámara e gravar algunhas das súas últimas imaxes. Ese sería o punto de partida da película que se proxectará no próximos oito anos. Condenaron a dous anos, catro meses e un día de cárcere aos mozos que aprenderon a morrer e non quixeron “ensañarse”, tras haberse plantado ante a pena de grao 3. Un bombeiro, un músico, un profesor, un activista ligado á terra e dous xornalistas son os protagonistas do relato, seis persoas que xunto a outros moitos mozos loitaron pola insumisión. O documental inclúe gravacións de voz no interior da cela dos 25 anos de idade, fotografías da folga de frío tomadas como referencia polos membros da ira e testemuños da contorna. A película vai máis aló do contado polas bocas deste seis amigos: mostra a enorme importancia que tiveron as mulleres –non só as que eran nais ou parellas– dentro dun movemento plural, e a base compartida que ten a loita da insumisión con outras loitas actuais como o feminismo ou a soberanía alimentaria. Garro foi capaz de encher de humor e emoción o relato, tomando o relato na medida necesaria e compaxinándoo como cómpre.
Un dos insubmisos propón volver pór en primeira liña a desobediencia civil non violenta neste país, tras constatar que foi a base dunha vitoria que non se celebrou o suficiente. Un dos protagonistas de Twitter escribiu a razón: "Un pobo que conta nunca vai morrer". Un pajarito díxome que a estrea será en Pamplona e tendo en conta que estamos en tempos de media capacidade… Dáche présa!
Ah! E tranquila, aínda que empezo tarde, merece a pena, de verdade…
