O TC utilizou un artigo da reforma laboral para frear o absentismo na planta guipuscoana. Segundo este artigo, o despedimento por causa obxectiva dun traballador, cunha indemnización de 20 días por ano traballado, é dicir, si durante dous meses consecutivos falla no 20% das xornadas ou no 25% en catro meses. Por tanto, o tribunal considera legal o despedimento dunha persoa que non vai traballar nesas cantidades de días.

A decisión non se adoptou por unanimidade, pero unha das conclusións do Constitucional é que o dereito ao traballo ten un límite: “Liberdade da empresa e defensa da súa produtividade”. Esta afirmación coincide coa reforma laboral do PP e do PSOE, pero o que é peor, supón tamén aprobar as teses do capitalismo máis salvaxe en materia de xustiza, pondo a liberdade da empresa por encima da saúde laboral.

A sentenza tamén discrimina en función do xénero, xa que son as mulleres as que sofren o dobre de xornada laboral que os homes: asalariadas e de coidados. Isto prexudica seriamente o seu estado de saúde. Non é casualidade que unha muller do xurado non estea de acordo coa decisión.

Non nos caería no alarmismo se dixésemos que se está xestando un capitalismo que ten “un proxecto de futuro que é claramente criminal”, como subliñou recentemente o escritor e profesor madrileño Carlos Taibo. A sentenza do Tribunal Constitucional vai nesa dirección.