Antes da distribución vivía co 89% da poboación, no ámbito urbano. Espazo reducido, só o 11% do territorio. Con todo, os vixiantes daquel funcionamento da macroexplotación estaban atentos para non faltar nada.

E así, todos os días comiamos, cando e cando queriamos, roupa a man para calquera situación, médicos e enfermeiras de primeira man, bibliotecas e eventos culturais, escolas, transporte e outros servizos públicos das administracións. Aprendemos que calquera capricho que nos daba era posible. Era fácil ser votante porque todas as opcións aseguraban a existencia da burbulla, os matices.

O que estaba fóra da macroexplotación, pola contra, non cheira nin cheiraba, salvo algún santo. Entón si, entón explicade aos baserritarras a traer delicias. Os cheiros de tallo e txistorra espertaban as memorias que durmiamos.

Para darme conta, sóbrame o espazo, unhas cinco persoas ao redor de tres quilómetros. Agora vivo en minoría, parte do 11% da poboación, aquí, no medio rural. E, mire vostede, dun día a outro, dáse conta de que ninguén está a mirar aquí, se non busca input para a cidade.

Deste xeito, as paraxes que lle fan foron designados como áreas de sacrificio, a excepción, loxicamente, dos parques naturais e das zonas de especial protección. Aquí botamos en falta moitos servizos para telos completos, porque así o decidiron na cidade.

O brillo das luces de neón que dicían “todo o que queres, sempre a man” non nos cega. No noso país, o día a día convertéronse en simples intentos de autogestión e coidado, coa axuda dalgunhas cidades.

Pero non é fácil, porque as autoridades nos expropiaron a decisión, como adoitan facer coa terra, polo ben de todos. Non pode deixar en mans dos marxinados o que o capital necesita.

Os habitantes dos montes da segunda regionale afixéronnos á escaseza de servizos. Pero sabemos, porque así o vivimos, que os campos e as montañas fannos, tan ben como fainos libres ao amencer ou á tardiña.

Por que introducir máis barrotes –ou códigos de barras– nas nosas vidas e sacrificar o pan e a liberdade de hoxe para partir da promesa da prosperidade dificilmente alcanzable?

Volvín á sombra da vagina, esperaba o meu instinto montano. Con total convencemento.