A seguinte ficha de dominou da vida está na quesería. Recolleremos o leite das ovellas que quedarán sen cordeiro para o seu gasificación. Unha vez máis, o obxectivo da alimentación da xente. Saca a relucir o número de vidas, o traballo e as mans de queixo para comer, nai miña!

Comezamos a limpar a quesería; hoxe acabamos na sala de elaboración. Hoxe estivo con Antoine e Antoine, como o fixo con Line en decembro. Hoxe, pura limpeza; en decembro, pintura. Hoxe, falando da rexión de Picardie; en decembro, de Berlín. Hoxe e á hora, os de casa tecemos a comunidade deseñada pola rede WWOOF [Opcións do Mundo nas Granxas Orgánicas].

Mentres recollía as augas do solo non podía deixar de pensar no concepto de comunidade. Pola tarde, dirixinme ao dicionario de Euskaltzaindia: Un grupo de persoas co mesmo interese ou finalidade. Si, pero non. Inmediatamente viñéronme o rabaño e a chea de ovellas, porque non son o mesmo. O meu concepto de comunidade cargouse á definición oficial, como o leite que ferve á cacerola desbórdase.

Busquei unha definición que me satisfaga, e veume da ecoloxía unha definición semellante á que tiña na cabeza. Da corrente holística. Segundo a definición que Frederic Clements elaborou a principios do século XX, a comunidade está formada pola interacción dos presentes, todos eles interdependentes, e todas as especies teñen unha función fundamental na formación da comunidade. Na súa opinión, a creación da comunidade non é aleatoria e baséase na coevolución (tomada de Wikipedia). A finais dese século saltei ao concepto de holobionte creado por Lynn Margulis.

Efectivamente, como moitas outras que existiron, xunto ás tres persoas ás que fixen referencia, no noso humilde, formamos comunidade, os de casa e eles. En canto á definición de Euskaltzaindia, si, temos intereses comúns: caserío, campo, ovellas, queixos... De todos os xeitos...

De todos os xeitos, non queda nada entre nós, de ningunha maneira podemos incluílo dentro da corrente holística. Por exemplo, a interdependencia que existe entre nós: queren aprender para dedicarse no futuro a esta profesión, e nós queremos demostrar que esta vida é posible. Nesta pequena comunidade, a nosa función é mostrar o noso traballo da mellor maneira e da maneira máis completa posible, e deles aprender facendo o que fixemos. Por suposto, non nos reunimos ao azar; falamos antes de chegar á nosa casa, e froito desas primeiras conversacións decidimos convivir durante un tempo. É bonito ver que ao longo das semanas todos cambiamos, aprendemos a traballar xuntos, a vivir, á fin e ao cabo –pero que ninguén pense que non hai dificultades nesta bela biodiversidade–.

Mírannos extrañamente en moitos sitios, porque en casa collemos wwoofers, descoñecidos. En máis dunha ocasión pregúntannos como nos atrevemos, máis aínda sendo fillos.
Quizá me equivoque, pero nos silencios desas conversacións a miúdo ouzo o medo. É posible que o medo apague nesta sociedade a curiosidade que tiñamos antes polo descoñecido?

Non vos parece que hoxe en día pór a etiqueta descoñecida a quen vai connosco no ascensor ou no autobús tamén é un síntoma da situación da nosa sociedade? Como rompemos o tecido da comunidade?

Teremos que aprender a coser antes de que a comunidade se desmorone... Ou?