Traducido automaticamente do vasco, a tradución pode conter erros. Máis información aquí. Elhuyarren itzultzaile automatikoaren logoa

Kintsugi: as cicatrices que deixan as violencias machistas contan historias

Zarata mediatikoz beteriko garai nahasiotan, merkatu logiketatik urrun eta irakurleengandik gertu dagoen kazetaritza beharrezkoa dela uste baduzu, ARGIA bultzatzera animatu nahi zaitugu. Geroz eta gehiago gara, jarrai dezagun txikitik eragiten.

O quintsuero, unha técnica xaponesa centenaria, consiste en observar con ouro po as pezas cerámicas rotas, en lugar de disimular as "cicatrices", créase algo único con novo valor. Ese foi o simbolismo que utilizamos o pasado 24 de febreiro nun acto de reparación simbólica a mulleres que sobreviviron a diferentes violencias machistas.

Algunhas das nosas experiencias vitais déixannos cicatrices, visibles na pel ou invisibles. Algúns fan todo o posible para esconderse e seguir vivindo. Algúns deciden que forman parte da súa memoria e da súa historia e inician un proceso de formación. Un proceso de reparación, recoñecendo a nosa fraxilidade, enfrontándonos, deixando de escondernos coas máscaras que puxemos durante tanto tempo para sobrevivir.

Este camiño non pode ser individual, debe ser apoiado por outras mulleres, homes, sociedades, institucións... Con este obxectivo, Mugarik Gabe, xunto con outras institucións, puxo en marcha un proceso de documentación con quince mulleres que sobreviviron ás diferentes violencias machistas. Mulleres forzadas a deixar atrás o seu pobo natal pola violencia que viviron, que fixeron fronte a outras moitas violencias até atopar ao pobo ao que foron acollidas. Mulleres ás que se nega a identidade e pónselles trabas para vivir como queiran. Mulleres que ven inmersas en traballos que deixan os seus lugares e convértenos en escravos, inmersas nunha realidade que non se fai nada por transformar e sen dereitos. Mulleres que saen dos procesos de violencia e que atoparon institucións que agravan e revictimizan esta situación.

Con quince mulleres que sobreviviron a diferentes violencias machistas iniciamos un proceso documental. Mulleres obrigadas a abandonar o seu lugar de orixe por violencia. Mulleres ás que se nega a identidade

Reunímonos e preguntámoslles: "Que necesitas para observar, completar e seguir adiante esta ferida?". Preguntar e escoitar son elementos fundamentais no proceso de reparación. Escoitar sen prexuízos, con empatía e apertura. E sobre todo escoitar coa nosa responsabilidade como sociedade, porque o dereito á reparación é un paso cara á transformación social e soñamos cunha vida sen violencia machista.

Esa escoita e credibilidade sería unha primeira medida de reparación, porque sentirían que estamos con eles, coas vítimas, e que eles son parte desta sociedade e non agresores.

Un dos temas máis recorrentes e de maior atención é o da solidariedade con todas as mulleres. Mobilizarse pola paixón de non pasar o que viven e están a vivir a outras persoas, implicarse coas asociacións en iniciativas, en procesos, e para iso deben contar e converter estes relatos en parte da nosa memoria colectiva.

Tamén prestan atención ás institucións para que reformulen os seus protocolos e dean continuidade ás accións que realizan. A violencia institucional existe, sería reparadora si recoñecesen erros e malas prácticas e definisen compromisos concretos para cambiar tantas cousas por elas e polas que virán.

A lista de esixencias reparadoras compartidas foi longa. Estes procesos teñen un compoñente individual para complementar o que cada un necesita e volver ser protagonista da súa vida, pero tamén colectivo.

Os procesos non poden deseñarse desde as oficinas como ferramenta para polos en marcha ante cada unha das mulleres que sofren violencia, e non deben partir só das institucións, senón tamén das contornas próximas e da sociedade en xeral. Os procesos expoñen moitos retos e a necesaria transformación. Hai que deterse, preguntar e sobre todo escoitar.

A partir de aí, hai que definir ese proceso de reparación que axude ás mulleres que sobreviviron á violencia machista, para que se apropien da súa vida e gocen de novo, deixando atrás a violencia vivida, sen ocultar as súas cicatrices. Estas cicatrices narran unha historia de dor e de superación cara a unha vida sen violencia machista.

Lidia Ruiz Gómez, Sen Fronteiras

Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora

ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.


Interésache pola canle: Irakurleen gutunak
O noso corpo é un campo de batalla

O 25 de novembro, Día Internacional contra a Violencia Machista, a Secretaría Feminista do sindicato Steilas publicou un cartel: O noso corpo é un campo de batalla, e todos os centros educativos de Hego Euskal Herria recibírono. Queremos denunciar a violencia que sofren as... [+]


O esencial é a xente

Vivimos nun contexto no que os discursos de odio antifeministas e racistas a nivel mundial están a aumentar gravemente. As narrativas de extrema dereita insérense en todo o mundo tanto polas
redes sociais como polas axendas políticas. O racismo e o antifeminismo... [+]


Néboa

Moitas veces, despois de mirar as brumas desde a miña casa, ocorreume non coller paraugas, aínda que saiba que vou acabar de empapar. Por que será? Talvez non lle apetece coller o paraugas? Quizá coa esperanza de que non me molle? A pesar de todo, a conclusión foi sempre a... [+]


Para vivir en eúscaro, a República do Euskera

Recordo que con 16 anos, a Ertzaintza identificoume por primeira vez nunha concentración a favor do eúscaro ante os xulgados de Bergara. Criamos que en Euskal Herria era lexítimo o clamor pola euskaldunización dos tribunais, pero tamén entón faltaría algún permiso,... [+]


2024-11-22 | Andoni Burguete
Cando a sede de lucro afoga

O desastre provocado pola pinga fría en Valencia deixounos imaxes dramáticas, tanto polas consecuencias inmediatas que tivo, como porque nos adiantou o futuro que nos espera: que este tipo de fenómenos climáticos extremos van ser cada vez máis numerosos e graves. Isto... [+]


Alegamos en contra do Plan Enerxético de Navarra que non planifica

A actualización do Plan Enerxético de Navarra pasa desapercibida. O Goberno de Navarra fíxoo público e, finalizado o prazo de presentación de alegacións, ningún responsable do Goberno explicounos en que consisten as súas propostas á cidadanía.

Na lectura da... [+]


2024-11-22 | Joan Mari Beloki
A Rusofobia antes e agora (II)

Desde a desaparición da Unión Soviética, a rusofobia foi crecendo. O concepto de seguridade do Consello de Seguridade da ONU de 2002 é moi claro e indica que a seguridade e estabilidade do planeta deben depender dos Estados que non teñen intención de desafiar a Estados... [+]


Nome e existencia de Umandi

Andoni Urrestarazu Landazabal naceu na localidade de Araia o 16 de xullo de 1902 e faleceu en Vitoria o 21 de novembro de 1993. Xa se cumpriron 31 anos e creo que é o momento de recoñecer o seu nome e ser, xa que non se coñece ben o legado que deixou. Umandi utilizou o nome... [+]


Eúscaro con memoria

A escritura de autobiografía é, segundo din, a ferramenta máis eficaz para o desenvolvemento persoal, a máis liberadora. Tirar das cousas do pasado e lembralas, parece que axuda a desatar os nós do presente. Si, axuda a entender o presente e a debuxar un futuro que nos... [+]


Aposta de futuro

Fixen un repaso desde o anuncio da pandemia até a traxedia de Valencia e concluín que a nefasta xestión institucional que ten a mentira e o forupe como devasa é constante da clase gobernante.

Non temos un gobernante substituto válido mentres este sistema pendular non se... [+]


2024-11-20 | LAB sindikatua
Os transportistas tamén temos que ir ao servizo

O 19 de novembro é o día mundial do baño. Aínda hoxe, no século XXI, moitos traballadores e traballadoras, aquí, no País Vasco, non teñen dereito a usar o baño nas súas xornadas laborais. Exemplo diso son moitos os traballadores do transporte.

Os aseos son a clave da... [+]


Estafa á vivenda

O problema da vivenda é un problema estrutural que vén de lonxe. O que debería ser un dereito humano non é máis que un dereito subxectivo. Digo que é unha fraude porque, aínda que todas as institucións e todos os partidos políticos digan unhas palabras bonitas, non se... [+]


Gratuidade nos centros concertados: por que?
Para que o ensino concertado?

A nova Lei de Educación aprobada na CAV contra a maioría dos axentes da escola pública ten como obxectivo garantir a gratuidade do ensino concertado a través do financiamento dos poderes públicos. No Estado español tamén se anunciou unha... [+]


2024-11-15 | Gorka Julio
S2 - Recuperar e reinventar redes

O 15 de novembro celebraremos en Errenteria-Orereta as tres xornadas organizadas polos diferentes axentes que conformamos Euskal Herria Digitala. Trátase dun taller de autodefensa dixital feminista e unha charla sobre a dixitalización democrática.

Os membros de DonesTech... [+]


Que queren as vítimas da violencia machista?

Levamos unhas semanas escoitando en todos os medios e redes sociais as opinións de Iñigo Errejón sobre as acusacións de violencia machista. Xunto a iso, están a xurdir moitas controversias: como debemos denunciar as mulleres, como deben ser as nosas relacións sexuais, o... [+]


Eguneraketa berriak daude