A extrema dereita ocupou o Capitolio. Sentín o medo, a ira, o ton de parodia friki incrible, a preocupación... De súpeto, sen darme conta, estaba a piques de dar un paso perigoso: desde a profunda inimizade cara aos agresores e o seu proxecto político, á defensa do capitolio. E coa defensa do capitolio, a democracia capitalista patriarcal en xeral, e en concreto a de EEUU. Ño, un calafrío.

A extrema dereita denuncia e toma de conciencia as trampas das principais organizacións do capitalismo, denuncia desobedientemente a xestión autoritaria da crise sanitaria, nega a lexitimidade dos gobernos xurdidos das ‘eleccións democráticas’, fala contra as ‘elites’... (ensinando os dentes aos empresarios? –Lin que o ex traballador de Mercedes que destruíu 69 furgonetas de luxo é seguidor de Vox. Non sei si é certo, o preocupante é que me parece posible–). Á fin e ao cabo, a extrema dereita representaba actitudes antisistemas. Na sokatira da política está a facerse forte, saíu do taboleiro da democracia formal pola dereita, e como estamos todos atados á sokatira, todo nos arrastra cara á dereita.

Para responder á ofensiva da dereita, existe o risco de que a esquerda se converta nunha muleta de democracia formal –capitalista, patriarcal, colonial...–, defendendo o capitolio como símbolo de democracia; reivindicando como autoridade a Organización Mundial da Saúde financiada polos farmacéuticos e Bill Gates fronte a Bolsonaro, Trump ou Johnson; reivindicando a “solidariedade” nas armas do UMX e PPI. Nalgunha medida e nalgúns casos, ás veces, pode ser necesario, pero non nos veñamos a necesidade como virtude, xa que podemos terminar de celebrar o que onte rexeitabamos. A crise de lexitimidade institucional e do sistema democrático vaise a intensificar nos próximos anos. A pregunta é: un cidadán da rúa que por primeira vez empeza a cuestionar o sistema pola pobreza e a incerteza, onde vai mirar hoxe en día pedindo solucións e respostas, á esquerda ou á dereita?

En tempos de crises e colapso sistémico, non regalemos á dereita o imaxinario e a bandeira das alternativas radicais e das posicións contrarias ao sistema. É o momento de esixirnos máis, non contentarnos con menos. Tiremos da sokatira á esquerda e á esquerda, mesmo desde fóra do taboleiro. Os pés na terra e no pobo, pero soñemos radicalmente e traballemos para materializar eses soños. Que os capitóleos da casa e do mundo sexan atacados, pero por abaixo e pola esquerda.