A fantasía capitalista agréase, grétase. Si o capitalismo quería seducirlle coas súas promesas de igualdade e benestar, deu paso a un proxecto neoliberal cada vez máis autoritario, ultra-machista, máis conservador e máis racista. Por iso, intensificouse o conflito entre a vida e o capital. Entre outras cousas, están mercantilizando a vida, concentrando os poderes transnacionales e privatizando o patrimonio público. Aínda que o País Vasco como un “oasis” di que “non estamos en crise”, no noso país temos enraizada a crise da reprodución social.

Estamos inmersos nunha fascinante misión para plantarnos ante o capitalismo e construír alternativas. Temos que ter unha perspectiva de clase para evitar cambios superficiais no centro de todas as nosas loitas. Con respecto á clase, é hora de superar a comprensión tradicional do capitalismo. É máis que un sistema económico e non podemos deixar á reprodución social fose da perspectiva económica. Hai que ter en conta as subordinacións estruturais que utiliza o capitalismo. Noutras palabras, a clase non só sitúase no conflito entre o capital e o emprego, senón que tamén está relacionada co resto de relacións, a raza, o xénero ou a orixe, fóra da economía regrada. Hai moito máis en xogo que a explotación do emprego. Por tanto, non podemos organizar a resistencia só desde o ámbito do traballo asalariado. Debemos pensar de forma articulada todos os procesos económicos que sustentan as vidas.

Por todo iso, a clase obreira é ampla e complexa: amas de casa que traballan como musutruk; parados; precarios ou empregadas de servizos, escolas, coidados, agricultura, oficinas*; tanto na sociedade civil, nas asociacións de veciños, nos movementos de acollida de migrantes, na cultura... Como vimos na folga feminista, son motores da loita de clases.

Os coidados permiten vidas dignas e estimulantes. Precisamente, estes traballos de apoio á vida son a clave da transición feminista que estamos a impulsar. O movemento obreiro debe partir das loitas ao redor da reprodución social. Por exemplo, dos conflitos en sectores feminizados como as residencias de anciáns, os limpadores ou os comedores escolares, das loitas dos empregados de fogar, da sanidade, dos que están a levar a cabo a educación pública, dos agricultores, da defensa da terra, do dereito á vivenda... A pesar de que o capitalismo considera estas reproducións como secundarias, non podemos aceptar este campo de xogo como movementos de emancipación.

Por todo iso, o 1 de maio, o noso gran clamor vai dirixido ás traballadoras de fogar. E é que eles sofren as violentas consecuencias do conflito entre a vida e o capital. Os traballos de coidados realízanse nunha situación de explotación total na nosa sociedade, e só os privilexios afástannos deles. Por iso, debemos interpelarnos a nós mesmos e ás institucións que deseñan as políticas públicas.

Non é un obxectivo estratéxico das institucións vascas a redistribución das tarefas de coidado entre mulleres* e homes. De ningunha maneira. En lugar de promover o dereito ao coidado dunha maneira universal, impulsan un modelo totalmente familiarista. Saben que, no modelo que temos estendido entre a xente, para satisfacer as necesidades das persoas, por defecto, a familia faise cargo delas. As institucións “arranxan” de forma insuficiente, sexista e mercantilista as tarefas de coidado que teñen encomendadas. Ademais, utilizan principalmente subcontratas. No que se refire aos coidados nos fogares, o traballo gratuíto das mulleres* familiares substitúese polo traballo das mulleres* inmigrantes. Aínda por riba, non estamos dispostos a pagar dignamente estes traballos.

En vésperas das eleccións, esiximos responsabilidade política para dignificar a situación dos miles de traballadoras de fogar en situación de precariedade. Os datos falan por si mesmos: Máis do 90% dos empregados de fogar da CAPV son mulleres* e máis da metade son inmigrantes. O 25% traballa sen contrato e a maioría é traballador interno (interna). A desaparición de diversos servizos públicos provocou un incremento deste sector.

Por tanto, lembrando as reivindicacións da folga feminista do 8M, debemos empezar a pensar en como repartir as tarefas de coidado, tamén no Movemento Feminista: que parte das tarefas de coidado ímolas a pór a disposición do mercado, que institucións públicas e que comunidade ou redes de apoio mutuo. Sobre todo, debemos reflexionar sobre os puntos de encontro e os híbridos que queremos crear entre estes ámbitos. O obxectivo é claro, a colectivización e a democratización das tarefas de coidado.

Loitaremos, como o primeiro de maio, por unhas vidas dignas e vivibles para todos os cidadáns, tamén o resto do ano. As feministas sabemos moi ben que no capitalismo non se pode pór as vidas no centro, por iso dicimos alto e claro: quitarlle o capital, redistribuír as tarefas de coidado!

GORA BORROKA FEMINISTA!

VIVA A LOITA OBREIRA!

Euskal Herria, maio de 2019

EUSKAL HERRIKO BILGUNE FEMINISTA

Este artigo de opinión foi publicado por URL0 e trouxémolo a ARGIA grazas a licénciaa CC-by-sa.