Seres Transparentes Cando:
20 de abril.
Onde: Praza do Castelo de Pamplona.

-----------------------------------------------

Falta media hora para que comece o concerto na Praza do Castelo de Pamplona, pero aínda está medio buxán, xa que está a chover. Aínda que sexa de cemento, ninguén ten ganas de mollarse: os máis madrugadores e sans esperan no quiosco do centro da praza; os máis tardíos, os poteadores máis fogosos ou os que pasaron todo o fin de semana en Berriozar, converteron as covas cómodas e sen perigo nos pórticos que rodean a praza, e non se achegaron ata que pediron o seguinte bote.

Todo cambiou para que todo siga igual. Era de esperar, dadas as circunstancias. A gran praza, o tempo desapracible, e un gran espazo de seguridade entre o público e o escenario. Cunha acción épica pero silenciosa decidimos reverter a situación e puxémonos por diante. Avergoñado. Ao carón. Emocións fortes si, pero sen pasar.

Dúas cancións do novo disco Orube puxeron música a momentos nos que máis xente veu ata que a primeira liña chegou á altura de nós. Gústanos o que se está construíndo nesta etapa. Despois duns clásicos, para empezar a quentar o ambiente: é unha sospeita, pero quizá os erros non serven xa para aprender... Aínda que pasaron catro anos desde o último disco, non nos esquecemos das letras. No caso de optar a un dos clásicos, o sorriso que debuxa Jon Basaguren no escenario estará tamén presente. Canto se agradece sentir esa proximidade, porque un grupo non é só música. Co foco un pouco extenso, Aitor Agirre (Duluth) ocupou o lugar de Danilo Foronda, que foi substituído polo baixo nas mans e a segunda voz entre os dentes. Así están e actuarán nesta xira.

Se tivese que mirar á xente e dicir o que fan os gasteiztarras, diría que velos é pór a cabeza no ombreiro da veciña e cantar mentres os ollos brillan, sen subir moito o volume; é saír de cando en vez do paraugas e dar uns saltos como una peonza; é ir ver un concerto tranquilo e terminar facendo coroas no canto de desgarrar a garganta, ah, aaaa......

De feito, tan importante como a sutileza é o conxunto que dan a este grupo as segundas voces, tanto por arriba como por abaixo, agora un, agora dúas, agora tres. Cada un no ton e no momento que lle corresponde. Porque para gritar non fai falta ser agresivo nin ter que gritar para ser agresivo, se se fai ben. Gora Euskal Herria LIBRE PARA REIVINDICAR NUN LUGAR

Os que non cantamos moi ben –por non dicir que cantamos mal– sabemos que hai unha convicción moi estendida, non sei si neste país ou en todo o mundo, que di que non hai que cantar mal no bo tempo, se non se quere que empece a choiva. Pero eu non sabía que podía suceder o contrario.