Estas columnas están formadas por unha pedra especial, fluorita, con minerais fráxiles e espectaculares cristais de moitas cores. Cara a 1860, o arquitecto, Charles Garnier, que máis tarde deu nome a este palacio, quixo asombrar a París con esta curiosa pedra. Para iso recorreu á mina Voltennes dA Petite-Verrière, na serra de Morvan, cuxa fluorita gustou. Non era fácil acceder desde aquela roca sen fracturar nin fracturar grandes montículos de pedra, para o que utilizaron un berro ou pólvora especial. Naquela época chamábase pólvora negra ou pólvora de fusís. Esta pólvora é un tímpano formado por: 40% de nitrato potásico ou salpetro, 30% de xofre e 30% de carbón vexetal. Esta proporción de mestura non é habitual, a pólvora normal de tiro ten a metade dos dous compoñentes finais.

A calidade da pólvora depende do carbón vexetal utilizado. Si quérese utilizar o carbón para a pólvora negra, débese queimar a madeira coa pirólisis a 500º. Desde tempos inmemoriais, as mellores madeiras para esta carbonería son coñecidas, como o Zumalakarra (Frangula alnus), o Salgueiro de cabra (Salix caprea) e o Ciruelo (Prunus domestica). O mellor é o dos olmos, que fai carbón poroso e lixeiro. O Regulamento de 1669 do rei Louis XIV de Francia para a protección das materias primas do bosque, no que se establece o monopolio da explotación do cantil, é coñecido como o Regulamento de Francia para a protección das materias primas forestais en épocas de guerra nas que a pólvora era importante.

O Zumalakarra é unha planta pouco coñecida. É abundante, pero da mesma maneira que se esqueceron ou abandonado os seus usos, tamén se deixou no corpo da memoria. Amante dos lugares húmidos e dos solos acedos, é cada vez máis visible na vertedura atlántica. Constrúese un arbusto duns 4 metros. Na pel escura brillante destaca o parche redondo dos pintores. A propia pel utilízase como tinguidura para obter diferentes cores en función da posición da pel entre a manteiga e a terra. As ramas tampouco son malas para cestaría, flexibles e de elegante cor. As súas flores son cheas de deliciosos néctares para o goce dos polinizadores. Deles chegarán os froitos, ao principio verdes, logo vermellos e negros na madurez. Teñen punto de azucre, pero son tóxicos. Con todo, os corzos son moi queridos, quizais polo seu efecto psicotrópico. Ten o músculo da madeira arroxado e o gordo esbrancuxado, que se utilizou como para o carbón vexetal para a elaboración de talóns de pés, cravos, chapas, etc. Utilizouse para pardelas nas hortas.

A pel utilizouse a miúdo como purga, pero tomouse con coidado, o seu tamaño, o seu efecto é moi violento e pode estar a ver as máis vermellas si supérase a dose. Outra pólvora…