Pero entón haberá que explicarlle que durante este ano as relacións entre EEUU e China estiveron na peor das ocasións dos últimos 50 anos. E que hai que esperar algo similar para os meses posteriores. Máis preto da calapita que do acougo.

N. Cando a viaxe mediática e provocador a Taiwan de Pelosi fixo que estalase a principios de agosto, a tormenta estaba a cocerse a lume lento durante case seis meses, e China fixo un imento para romper a inmensa maioría das relacións político-diplomáticas entre ambas as partes. Pero como a maioría esperabamos/queriamos, tres meses despois, despois do inxente labor culinario que precedeu ao Pleno Bálico, volven as conversacións de novembro, as entregas de cinco e o resto. Con todo, ambas as partes pintaron as súas liñas vermellas con brochas gordas. Por suposto, o Taiwango é a liña vermella principal de China.

E durante este tempo, debido ás eleccións, os republicanos recuperaron o control da Cámara de Representantes, déjà vu, hai que esperar o pasado para o futuro. Kevin McCarthy, que se converterá en speaker a partir de xaneiro, anuncia unha e outra vez que unha das súas primeiras misións será a visita a Taipei. Por tanto...

Espérase a mesma resposta de agosto cando se executa esa “fazaña”? Seguro que terá resposta. Convén lembrar, con todo, que en agosto, a represalia político-diplomática con EEUU, que agora parece haberse reconducido, contou con outros dous compoñentes, o económico e o militar. Contra Taiwan, ambos. E que non hai que ser moi astuto para darse conta de que o fundamental é o militar. E niso, en contra do que adoita dicir a forraxe propagandística, a estratexia de Beijing non é utilizar a forza de forma traumática e canto antes, senón que con demostracións de forza faise ver ao contrario, fundamentalmente ao exército de Taiwan, que é inútil loitar.

É unha cuestión ancestral: “Loitar e gañar todas as guerras non é a máxima excelencia; romper a resistencia do inimigo sen pelexar é a máxima excelencia”. (Sun Tzu, Arte da guerra, 3).