Para saber quen lle fixo unha merda na cabeza, o topo iniciou unha investigación entre os animais da granxa. “E ti como o fas?”, preguntou á vaca. “Eu así”, deixou o seu no campo a lume de biqueira, moi quente. O topo alegrouse moito de que non fose a vaca a que lle deixou o presente. Pero o topo continuou as súas pescudas ata que por fin adiviñou quen lle fixo aquela cabeza.

Estes días penetreime no futuro das enerxías renovables en Navarra e, por encima de etiquetas e imaxes encantadoras, tamén hai moita merda. Hai moitas empresas –en Navarra fai dezasete– que queren deixar o seu sopapo de estiércol sobre a cabeza de montes, campos e xentes, aquí en forma de parque eólico e alá en forma de parque fotovoltaico. En Navarra hai preto de 90 parques do mesmo tipo, até o punto de converter o territorio en exportador de electricidade. Non, non é que Navarra xere máis enerxía da que necesita, nin moito menos, pero si que agora produce máis enerxía eléctrica da que pode consumir e, por tanto, os excedentes véndense. Unicamente o 20% das fontes de enerxía que consome Navarra ao ano son eléctricas –en datos de 2019– e, iso si, todo é renovable.

Máis de 60 proxectos como os 90 parques que hai agora no vello Reino están en proceso de tramitación no Goberno de Navarra para duplicar a enerxía renovable que se produce na actualidade. Chegará o momento, pero hoxe en día non podemos utilizar toda esa enerxía en Navarra. Entón, para quen é? Para vender, para que alguén ou alguén se enriqueza. No sector das enerxías renovables o diñeiro é intenso e espérase máis no fluxo de fondos Next Generation da Unión Europea. A desfeita crecerá na mesma medida en que aumenta a burbulla, se alguén non llo pon.

E os campesiños protestaban, coa merda sobre a cabeza, atrapados no día da marmota, sobre todo polas ordes das autoridades. Exconsejero do Goberno Foral Manu Ayerdi: “Temos que estar preparados para asumir algún dano ambiental”. Os promotores das empresas aférranse ás aldeíñas vendendo os seus proxectos verdes, enchendo a súa maleta de diñeiro, quentando os petos dos pequenos terratenientes e dos demais, destruíndo a tranquilidade máis preciosa que nunca nos pobos pequenos. Vén un elevado informe de alegacións e medioambientais, pero ás veces pódese pensar que pór ás institucións forais máis importantes no coidado da cidadanía é como pór ao raposo no coidado das galiñas. O destino dos habitantes dos pobos pequenos pola vida é seguir coa mesma tenacidade que o topo.