Quen teñan máis experiencia que o neno de rúa que son eu de paxaro saberán mellor, pero é evidente que o merlo ten cancións moi diferentes que teñen diferentes obxectivos: O macho comeza na propaganda entre femias desde Santa Lucía, no tempo de cría escoitará á súa parella, como lle conta, nos enfrontamentos por terra de frautas, machos e femias, un bulicio que chama a atención… e un ttuk-ttuk-ttuk-ttuk-ttuk pronunciado para advertir aos demais. Amamos aos merlos, aos arados da nosa horta. Poucos inimigos terán máis terribles que os gatos socios naturais dos humanos. Os que creceron no barrio non teñen intención de vivir con ollos: si algunha vez ves esa marabillosa xerra que che esperta a compaixón no bordo da rúa escalando o tronco da árbore ao cazar polas ramas con xestos dun tigre, convencerasche. Desde que os nosos últimos cabos das casas convertéronse en estériles estériles e mesmo en formigón, os merlos e o resto de paxaros mermados que quedan son os últimos recunchos nos que as hortas e os arquitectos dos concellos ofrecen recunchos sen urbanizar, comedeiros e orificios de refuxio. A eles diríxense os gatos en busca de polo menos un lagartija en ausencia de paxaro. Aí está outra vez a femia de xoxo. Non falla. Un dos pequenos pumas pardos de Etxekone anda para que os paxaros beban nos arredores do barco instalado. É verdade que nos arredores non ven máis ratas nin ratos, pero acabáronse os inocentes crías sen rabo que na primavera esixen á súa nai máis lombrigas. A xerra non ten compaixón.