Sabemos que moitas árbores que viven moi ben non achegan moita froita. Para que serve a árbore de froitas? A árbore non achega froita para que poidamos comer ou aproveitala. A froita leva semente e a árbore que xorde desa semente permitirá que en diante tamén sexan as súas propias árbores de caste, para que a súa riqueza xenética teña futuro; que a súa liñaxe non se perda. Entramos entre nós e quitámoslle as froitas. Pois as árbores que viven moi ben crecen e crecen, e a froita que achegan é escasa ou nula. De feito, viven tan ben, resisten moi ben a liñaxe, e si no futuro teñen que dar froita, serán grandes e fortes. É natural. Nós facemos o mesmo: o que vive ben non ten fillos ou un, terá un máximo de dous. Quen vive mal terá moitos fillos. Non debemos ir moi atrás para atopar esta tendencia nas nosas liñaxes.

De aí a violencia contra as árbores. Non podemos levar a quen pensa que vive mellor que nós. E hai que cocela. Que non fíxoselles ao longo da historia! Meter puntapachas de aceiro, atar moi estreitamente a cintura con cadeas ou cordóns fortes, cortar a pel e abrir as feridas, amedrentar, golpear as ramas a paus, disfrazarse… É crear tensións no último negro. Trátase de que a persoa que vive ben se desmorone e estrélese, de maneira que se cuestione o seu estilo de vida e inclínese cara á fruticultura. Naquela antiga civilización exipcia, xa se cortaba e gretaba a pel dos pianos sikomoro (Ficus sycomorus) para estimular a doazón de froita. Na actualidade esta técnica do tenso segue sendo moi utilizada. A sede ou a fame de abono son técnicas aceptadas con poucas renovacións.

Pero hai peores. Até fai moi pouco era moi popular que a nogueira (Juglans rexia) estirásese a man no tronco e cortásense catro ou cinco veces do par que se capturaba até o solo. Recordo que nunha conferencia escoitaba a Bartolomeu Egurrola, do caserío Adorriaga de Barinaga, as vicisitudes deste traballo que nos explicou: os cortes de medio centímetro débense realizar na lúa menguante de maio, de arriba abaixo a abaixo. Despois esténdese moito o tronco. Por suposto, hai que pechar dalgunha maneira as feridas e crear a cicatriz. Isto dá a sensación de engrosamiento e deixa a árbore afundida sen reservas. Si logo ten auga e axúdaselle co abono, pronto se porá a dar froita…

É o mesmo que a poda. Pódaa non ten outra finalidade que ondear a planta. Que todos os anos dean froita e teñan menos unidades pero máis galantes, etc. Unha vez tenso, hai que axudarlle: curar feridas, dar un abono axeitado, etc.

Algún día, do mesmo xeito que cos animais, este trato ás plantas será considerado un crime. Agora chega a época criminal de pódaa. Que temos que ver! Eu xa estou estresando. Ti? Vive tenso? Na nosa sociedade a tensión é máis cotián que o pan. Queren que deamos algún froito. Crear e dar diñeiro, mercado.